Quantcast
Channel: ABoyNamedXander
Viewing all 51 articles
Browse latest View live
↧

1st Philippine Instagram Photo Exhibit

November 30, 2012, 10:24 pm
$
0
0
Photo borrowed from www.igersmanila.com
I am an Instagram user and I know a lot of you are too. But have you heard about the global community of Filipino Instagram'ers (or IGers / ay-ji-ers). They share and tell stories behind the snapshots through #IGersmanila and #9pmhabit on Instagram.

They've been meeting regularly through Instameet but its only now that IGers have there own Photo Exhibit sponsored by Globe. The 1st Philippine Instagram Photo Exhibit was held at Gloriette 4 Cinema Lobby yesterday (November 30, 2012 at 10PM) and will run until today (December 1, 2012). The group will showcase different photos creatively snapped and filtered by select Globe IGers and members of Circle of Snapshooters #iCoss taken during their photowalk session at Luneta Park, Bonifacio Global City, Intramuros, and Manila Bay.

The second day of the exhibit also culminates its 11th Philippine Instameet. Its their way of getting the chance and opportunity to meet face to face and get to know fellow Instagram'ers, or maybe meet the members of #iCoss (Circle of Snapshooters) and talk about filters and apps, exchange ideas about photo editing. The Instameet will start at 4pm to 6pm at the same venue.

I'm a follower and a member of IGers for a long time and been supporting their cause and activities. I was so fortunate to be part of the exhibit and #iCoss. I am not a professional photographer but given this wonderful experience is such an honor. Chosen among thousands of snapshooters, I became part of the first batch, called Bollard Friends, and participated the first photo session in Luneta Park.


P.S. This two events are open to all IGers and the General Public.
You can follow me in instagram: @aboynamedxander
Keep the good vibes rolling!
↧
Search

Officially Launching The Other Side of Me

December 1, 2012, 8:00 pm
$
0
0

Para lang sa ikauunlad ng ating bansa ay ipinagbubunyi ko at ipinagmamalaking ihandog ang ating photo blog-blogan. Opisyal kung ilalaunch ang blog na ito para naman mailagay ko ang aking walang kwentang kuha na mga larawan. Maraming salamat sa pagbisita at pagsuporta.

Maaring puntahan ang blog sa link na ito:http://www.inkedlens.com/

ISANG PAALALA: Ang inyong makikita sa link na nasa itaas ay purong kabastosan kuha at gawa ko. Maaring mag comment at magbigay ng suhistyon para maipabuti ang pagkuha ng mga sunod na larawan. 

Hindi pa masyadong ayos ang blog at ang ibang links ay hindi pa gumana, kaya ipagpaumanhin ninyo. Paki follow na lang po sa mga gusto at sa mga ayaw naman, eh di wag! Lols. Joke lang!

Maraming Salamat!!!
↧
↧

Happy 2013!!!

December 31, 2012, 6:29 am
$
0
0
2012 is about to end...


I would like to say "thank you" for being part of my 2012. You make it memorable for me. 

As we are about to end this year, may God bless each and everyone of you with good health, peace of mind and a better and bright future. 

This year, Ive gained a lot of things. I gained new friends and lost some. gained trust and respect from people that I never expected and lost trust and relationship to people who I cared friends. I never regret every decisions I made in 2012 as it made me a better person and will always be. I've win a lot of battles and lose some... but life must go on...


Cheers to 2013! And may the abundance of our Mighty Lord be upon you.



↧

12 Best Memories of 2012

January 2, 2013, 12:01 pm
$
0
0

I hope I'm not yet late in posting this. Please pagbigyan niyo na ako. May ma update man lang sa blog ko.  Sobrang busy lang lately (palusot ng mga walang mailagay sa blog.)

Madami akong nababasang yeard-end post o di naman kaya ay Best Memories of 2012 bagong magtapos ang 2012 (FYI: Inumpisahan ko gawin tong post bagong mag Dec 31, 2012, pero ngayon ko lang natapos. Senyales ng katamaran).

So gagaya lang ako pero gagawin ko lang itong Best 12 Memories ko sa 2012. Hindi naman sa 12 lang yung maalala kong mga pangyayari sa buhay ko kundi, BEST 12 ito... yung mga may impakto lang sa buhay ko ang ilalagay ko. 

Marami akong dapat ipagpasalamat sa mga nangyari sa buhay ko, sa career, sa lovelife, sa business sa nagdaang 2012. Nagpapasalamat ako sa lahat ng naging bahagi ng 2012 ko. You made my 2012 worth remembering... #ParangNamayapaLang. Salamat din sa lahat ng sponsors and sa Movie and TV projects. Thank you Star Cinema for the movie lineup.. Wish for more projects this 2013. Lol (Artista? Pwe!)

Sa lahat ng naging kaibigan ko...Pasalamat kayo at nakilala niyo ako. Lol.

Sa mga may ayaw sa akin... pasalamat kayo ayaw ko din sa inyo.

Sa mga may galit sa akin... I pray for your soul.

Sa mga naiinggit sa akin... Sana mas mainggit kayo lalo.. Lol..

Okay... kung may 12 days of Christmas at  may movie na12 Monkeys, at matatapos daw ang mundo sa 2012 (na hindi naman nagkatotoo), meron din akong 12 Best Memories of 2012 (wee.. ano ngayon?).

Heto yun oh!:
  • Muling pagdaloy ng dugo sa aking suso puso (literal toh!)... Alam na! Cheers to a thousand years and forever with you (naks! may masabi lang). Heto talaga yung una sa listahan noh? Opening Salvo to kasi ng 2012 ko. Nyahahaha.
  • First travel outside the country - Thailand. First time lumabas ng Pilipinas at makapag ikot sa bansang Thailand kasama ang dalawa sa matalik kong kaibigan. Medyo may hindi magandang karanasan na nangyari sa Thailand ngunit naging masaya pa din ang trip na ito. Sana maulit muli.
  • Its more fun in the Philippines talaga. Maraming lugar din akong napuntahan dito sa Pilipinas sa taong ito, andyan ang Underground River sa Puerto Princesa sa Palawan. Napuntahan ko rin ang Boracay. Ang tatlong beses na gala sa Vigan at Ilocos pati na rin sa Baguio. Gumala din ako sa Bataan, Corregidor, at sa Caliraya, Laguna. T'was a great experience worth keeping and remembering. Cheers to more trip and travel with you Ron, Rema, Allan and Joseph. Indeed a year of travel and trips. Wish for more FREE travel this 2013. Sana this year, outside the country naman. (Please Lord, hear my prayers).
  • First family trip and outing at Pearl Farm last April 2012. Kasama ang buong pamilya ang malalapit na kaibigan. Salamat sa ligayang pinagkaloob sa buong pamilya. Hinding hindi ko ito makakalimutan. The best memory ever!
  • Nag resign for the nth time sa company na pinakamamahal. Ganun nga talaga siguro, hindi lang relasyon ang kailangan matapos. May mga bagay din na kailangan mong tapusin para na rin sa ikauunlad mo. Lahat ng bagay sa mundo ay may dahilan... Ngayon ko lang nalaman kung ano yung dahilan kung bakit napadalas ang pag resign ko sa kumpanya. Alam mo yun, greener pasture hinahanap mo ang sarili mo, yung masaya ka sa ginagawa mo kahit mahirap, yung hindi mo alintana ang pagod at stress dahil masaya ka sa trabaho mo (#mapagpanggap), yung masaya ka sa mga kasama mo at malam mong handa kang tulungan sa lahat ng oras at panahon (wee?). Seriously, I am happy and contented sa work ko (for now.. di ko kasi alam hanggan saan at kailan. Alam mo na! Hindi kontento ang tao sa isang bagay lang).
  • Got a new job that I like and love (Echus lang toh!). Im glad to meet and found good and wonderful people on this side of the planet. Amazing kulitan and asaran with The Kontrabidas (Alam niyo na kung sino kayo).  Thanks for accepting me for who I am and thank you for the friendship and camaraderie. To Akhey, Van and Yubi, Cheers to a great year of pang-bubully and pang-aapi (joke!).
  • Bestfriend's Wedding. Isang biglaan at masayang kasalan na naganap last August. Congratulations and cheers to a wonderful married life. 
  • Isa sa pinaka di ko makakalimutan sa taong 2012 ay ang magpalaboy-laboy sa Thailand. Chinese New Year 2012 sa Thailand noon nang yayain ng kaibiga mamasyal sa Thailand. Bago mag Chinese New year ay nagkaroon ng alitan at tampuhan kaming magkakaibigan na dahilan ng pamamasyal namin na solo sa Thailand. Nagpalakad lakad sa Chinatown at tinikman ang lahat ng klase ng pagkaing kalye sa Thailand. Wala akong alam kung san ako dalhin ng paa ko, hindi rin naman ako takot sa kung anong mangyari sa akin. kampante ako na safe ako at walang masamang magaganap. Kaso nga lang kinabahan ako bigla nang tinawag ako ng grupo ng mga foreigners (puro lalaki) at tinanong kung pwede ko ba daw sila samahan sa lugar na may maraming bars na puro pokpok (naisip ko kung ang itsura ko ba nun ay bouncer o callboy). Sabi ko na hindi ako taga Thailand at foreigner din ako (Nakks!!). Kaya niyaya na lang nila ako maginuman. Syempre di ako sumama, baga ma gang rape pa ako. Syet! Hahaha.
  • Ma hold up at makuha ang importante at mahalagang bagay sa buhay ko --- ang aking puri.. Lol.. Joke! Isang di malilimutang pangyayari na nagbigay sa akin ng isang magandang mensahe. Huwag pangarapin ang bagay na masyadong mahal dahil mawawala din ang mga ito (mapupunta din sa mga magnanakaw at mga taong halang ang kaluluwa, abdo, atay, puso, balon-balonan). Maging masaya at kontento sa kung anong meron ka.
  • Launched my photblog-blogan. Wala lang!... Dapat ba talaga isama to sa Best memories ko to o wala lang talaga akong maisip na iba pang best memories. Hahaha. Basta best ko to! Walang pakialamanan. Lol
  • Maging bahagi ng First Philippine Instagram Photo Exhibit. Isang masaya at di malilimutang karanasan sa taong ito. Salamat sa pagkakataon @igersmanila @globeigers @iCoss na inyong ibinigay. Sa mga bagong kaibigan na nakilala sa Instagram at naging kaibigan sa totoong buhay. Salamat sa inyo. sa oBESe family, Bollard Friends at Igermanila, Salamat! Sa uulitin. (Yung canvas ko di ko pa pala nakukuha... hehe)
  • Charity work: Cribs Foundation Visitation and gift giving. Bago matapos ang 2012 ay naisipin ko at ng dalawa kong ka teammates na mag participate sa company activity namin sa Cribs Foundation. Talagang masayang makakita ng mga batang nakangiti dahil sa munti mong regalo na handog at dala para sa kanila. Sana this year, mas marami pa akong matulungan.
So ayun lang naman. Looking forward for my 13 Best memories this 2013. Cheers everyone!!!
↧

Pasan Mo Ang Daigdig?

January 8, 2013, 5:31 pm
$
0
0
Kung ang bigat ng mundo ay 5.972E24 kg at idagdag mo pa ang bigat ng mga tao na nakatira dito, mga nasa 316 million tons ang bigat ng lahat ng adults sa mundo o 633 billion pounds. 

Yung 16.5 millions tons ay mga overweight, ayun sa World Health Organization.

Ngayon, idagdag mo pa ang bigat ng yung loob dahil sa problema na sa tingin mo ay nagpapahirap sayo at dahil sa bigat ng loob mo ay dinamay mo pa ang ibang tao...

Kaya mo pa kayang pasanin ang mundo?

Well, unang-una... GINUSTO MO YAN!

Bawat isa sa atin ay may kinakaharap na problema. Ikaw, ako, kahit sinong nilalang ay may inisip at hinaharap na suliranin. Kahit pa yung asong nasa kalye ay namomroblema sa kung ano ang kakainin niya. Kaya nga siguro may asong baliw o ulol dahil sa nawalan na sila ng ulirat sa dami ng problema nila. 

NGUNIT, nasa sayo din yan kung hahayaan mo lang na pasanin mo ang daigdig na puno ng problema. Hindi ito nauubos... Pero ang pasensya at lakas ng tao kunting kunti lang...

Minsan naisip ko, simple lang naman talaga ang problema ng tao. Tayo lang talaga ang nagpapahirap sa sitwasyon. BAKIT? Kasi nagiinarte at paawa effect ka! Yung gusto natin tayo ang palaging kawawa. May mga ganung moment tayo sa buhay. Yung feeling inaapi tayo, pero ang totoo talaga niyan, paawa effect ka lang!

Lahat tayo kapag naharap sa isang problema o sitwasyon na medyo may kahirapan, gusto natin na may mga taong handang dumamay para sa atin. 

Sino ba naman ang ayaw ng may karamay diba? 

Ngunit, ikaw na may problema naisip mo din ba na ang mga taong nilalapitan mo at ginagambala mo ay pay sariling ding problemang hinaharap? Marahil alam mo yan... pero since natural na makasarili ang tao, eh wapakels ka. Basta ang sayo lang eh maramdaman mo na may karamay ka. 

Sa pagkakaibigan, kailangan ba na ang isa ang laging masusunod? Kailangan ba na ikaw ang laging pakikinggan? Kailangan ba na ikaw ang lagin umiintindi? Hindi mo ba pwede pakinggan o intindihin ang nararamdaman ng iba kaibigan mo o kapamilya o kapuso o kapatid?

Bakit ko ba sinasabi ang mga bagay na ganito?

May pinapasan ba akong daigdig?

Oo. Meron. Marami. 

Pero hindi ko hinahayaan na makagambala ako ng ibang tao para lang masolusyonan ko ang sarili kung problema. Sapat na sa akin ang maramdaman ko na andyan lang sila kapag kailangan ko na ng tenga at balikat kapag hindi ko na kaya. Ako ang klase ng tao na hinahanapan muna ng solusyon ang bawat problema na kinakaharap ko hindi yung gumagawa ako ng kahit anong klase ng kwento para lang damayan ako ng ibang tao. 

Ako ito. Magkaiba tayo. 

Minsan, kung yung taong nilalapitan mo para hingin ang balikat nito para iyakan mo... ang sagot minsan ay WALA.. o di naman kaya ay HINDI PWEDE. Ngunit hindi ibig sabihin ay baliwala ka. Hindi ibig sabihin ay wala silang pakialam. Hindi porket hindi ka nakikita ay hindi nila ramdam ang paghihirap mo. 

MINSAN KAILANGAN MO LANG DIN NG MAKIRAMDA NA MINSAN SILA DIN AY DUMARAAN SA MATINDING PROBLEMA. Be Sensitive lang.

Baka hindi mo ito ramdam dahil wala ka talagang pakialam. 

Mas magiging masaya ang mundo kung kahit problema ay tinatawanan mo. Mas magiging mapayapa ang mundo kung may pakiramdam tayo sa bawat isa. Kung hindi ka makasarili para lang sa iyong sariling kaligayahan.

Minsan ganun ako. Inaamin ko. Lahat naman tayo ay may pagkakataong maging ganun. Pwede pa magbago. Hindi pa huli ang lahat.

Mas masaya kung naiintindihan mo ang kapwa mo tao. Mas maging masaya kung sa bawat problema at pagsubok mo ay hindi mo ito pinapalaki para lang malaman mo kung may mga tao pa bang handang dumamay para sayo. 

Hindi nasusukat ang isang relasyon; pagkakaibigan o pagaasawa; sa oras na magkasama kayo dahil minsan may mga magkakaibigan o mag-asawa na araw-araw nagkikita at nagkakakasama ngunit malayo naman sa isat-isa. 

Kung may kaibigan ka, hindi mo ito palaging nilalagay sa isang pagsubok para lang malaman mo kung tapat at totoo ba sila sayo. Dahil, unang una kung naging magkaibigan kayo dapat alam mo kung sino ang tunay at tapat sayo. Kahit hindi mo sila nakikita, nararamdaman mo ang katapatan at tiwala sa kanila. 

Ngayon kung nagdududa ka, baka ikaw ang may problema at hindi sila.

Ngayon sa tingin mo, pasan mo ba ang mundo? 

Ano ang magagawa mo para maiwasan ito? 

Nasa sayo yan. Alam mo kung ano ang dapat mong gawin.
↧
↧

Gintong Bakal na Pluma

February 12, 2013, 8:30 am
$
0
0
Borrowed photo from google

PAUNANG SALITA: ANINO AT PANAGINIP

Nagising si Daina sa loob ng isang kweba na walang saplot at duguan. Isang maliit na puting tela lang ang nakabalot sa kanyang hubad na katawan. Sa di kalayuan kung saan siya nagkamalay ay natanaw niya ang katawan ng ibat ibang uri ng nilalang na di niya pinagkilanlan. Nabalot siya ng takot kaya pinilit niyang tumayo para usisain kung ano ang nangyari sa kapaligiran. Habang iniikot niya ang kaloob-looban ng kweba ay nakarating siya sa isang bukal na ang tubig at kasing linaw ng salamin. Naisipan niyang linisin ang dugo sa kanyang katawan. Habang naglilinis siya ay bigla siyang nakarinig ng boses ng isang babae mula sa bukal.

"Gising ka na pala Daina." Tanong ng boses. 

"Ha? Sinong andyan?" Ang utal na sagot ni Daina.

"Hindi mo ba ako nakikilala?"

"Sino ka ba? Magpakita ka sa akin." Ang kabadong sambit ni Daina.

"Tumingin ka sa bukal. Makikita mo kung sino ako." Sagot ng boses. 

"Ha? Ang naaaninag ko sa bukal ay ang saril ko. Pano nangyari ito?

"Oo, tama ka Daina. Ako at ikaw ay iisa. Ako ang nasa loob mo na matagal nang gustong kumawala. Sa wakas ay naisakatuparan na rin natin ang matagal na nating pinapangarap."

"Anong pinapangarap? Anong pinagsasabi mo? Di kita maintindihan." 

"Hindi mo ba matandaan ang nangyari? Kung ano ang ginawa mo sa mga kawawang nilalang sa loob ng kwebang to?" Ang pagtatanong ng boses.

"Hindi. Wala akong maalala. Hindi ko kayang gawin ang ganyang bagay. Hindi totoo ito." Pagpapaliwanag ni Daina.

"Wala kang maalala? Balikan mo ang lugar kung saan ka nagkaroon ng malay. May makikita kang ginintuang pluma at isang itim na libro. Doon mo makikita at mababasa ang mga nangyayari. Pero nais kong sabihin sayo na ikaw din ang may gusto sa nangyari."

Sa takot ni Daina ay agad siyang tumakbo palayo sa bukal. Sa pagtakbo niya ay hindi niya napansin ang isang malaking hoyo sa unahan na dahilan ng kanyang pagkahulog at mawalan ng malay.

Sa muling pagising ni Daina ay napansin niya na buhat-buhat siya ng isang lalaking hindi niya kilala. Naaninag niya ang mukha ng lalaki na mapayapa pero kakaiba. May pinta ang mukha ng lalaki, at may kakaibang liwanag itong taglay, nakasuot ng maputi at matingkad na damit na may tela na sing lambot ng bulak. Sa unang tingin ni Daina ay isang anghel ang may buhat sa kanya. Hindi na inalintana ni Daina kung sino ang lalaking iyon dahil sa sakit na kanyang naramdaman ay tuluyan na siyang nakatulog ng mahimbing.


SIMULA AT PAGKAMULAT

"Daina! Daina! Anak! Gising!"

Pilit na minulat ni Daina ang kanyang mata at sa kanyang pagkamulat ay hinid niya maalala ng buo ang nangyari. Ang tanging bagay lang na bumabalik sa kanyang isipan ay ang libro at ang pluma.

"Daina, bilisan mo na diyan at baka mahuli ka pa sa klase mo." Sigaw ng kanyang ina na naghahanda ng kanilang almusal sa kusina.

"Oo, pababa na mama. Hayy, bakit hindi ko na naman matanda ang panaginip ko. Ilang gabi na rin na paulit ulit ang ganun pero wala pa rin akong maalala" Ang pagtataka ni Daina habang pababa sa hagdan.

"Andyan ka na pala. Bilisan mo at baka ma late ka pa. Tandaan mo unang araw ng pasukan ngayon." 

Hindi maiwasan ni Daina na mairita sa boses ng kanyang Ina. Pero alam niya na mahal siya ng kanyang Ina at kahit matanda na siya ang ginagawa pa rin siyang bata nito dahil na rin siguro sa nagiisang anak siya at tanging silang dalawa na lang ang magkasama sa buhay.

Matapos kumain ng agahan ay agad na umalis si Daina papasok sa paaralan. Nasa ikalawang taon sa kolehiyo na siya kaya masaya siya na makita ulit ang mga kabigan sa paaralan. Pero sa likod ng saya ay di pa rin mawala sa isip niya ang panaginip na hanggang ngayon ay di pa rin niya maalala.

Pagdating sa paaralan ay agad siya binati ng kaibigan niyang magkasintahan na sina Beca and Jethro.Si Beca ang pinakamalapit na kaibigang babae ni Daina sa paaralan. Maganda, matalino at medyo may pagka astigin sa pananalita. Siya ang tipo ng babae na walang hiya sa katawan na kahit saan ay magaayos ng kanyang panloob na sumingit sa kanyang kuyukot. Si Jethro naman ay kasintahan ni Beca na isang photographer sa Spotlight, ito ang opisyal na peryodiko ng kanilang paaralan; habang si Daina naman ay isa sa mga manunulat nang nasabing peryodiko; Kaya naman ay kahit saan sila pumunta ay may dala-dalang kamera si Jethro.

"Dainnaaaa... andito ka na pala. Kamusta ang bakasyon mo?" Ang maingay na sigaw ni Beca kay Daina na parang puta na nakahanap ng parokyano. 

"Ahhh... okay lang naman." Ang maikling sagot ni Daina.

"Hay naku dumating na naman ang kontrabida. Im sure aagawin na naman sa akin ang atensiyon ng kasintahan ko." Ang pabulong na sabi ni Jethro habang nakatitig sa dalawang magkaibigang nagyayakapan.

"Sama ka sa amin mamasyal maya after ng class ha!" Ang patuloy na pangungulit ni Beca.

"Huh? Ahh okay. Pero kailangan ako magpaalam kay Mama na late na ako makakauwi." Mabilis na sagot niya.

"Kamusta na pala yung boyfriend mo na si Andrew?" Pagusisa ni Beca.

"Haaayyy.. hindi ko boyfriend si Andrew. Ok?" Pabulong na sabi ni Beca.

"Siguro iniisip mo siya ngayon no? Magkasama kayo buong summer noh? Aminin.." Pag kantyaw ni Beca.

"Speaking of Andrew, hindi ko na pala siya nakikita bago mag summer. Pumapasok pa ba yun? Ano ba nangyari sa kanya Daina?" Dagdag pangungulit ni Jethro sa dalaga.

"Ahh di ko alam, baka binisita lang ang Daddy niya. Im sure papasok yun ngayon." Mabilis na sagot ni Daina.

Si Andrew ang isa sa kanilang barkada. Medyo may pagka misteryoso ang dating ni Andrew. Tahimik siya at laging nakatingin sa kawalan. Tanging si Daina lang ang kinakausap niya at pinagkakatiwalaan. Malaking lalaki si Andrew, matipuno at may magandang pangangatawan. Hindi naman maipagkailan na magandang lalaki si Andrew. Dahil sa pambihira ang laki niya kumpara sa mga ka-edad niya ay Andrew Barako ang tawag sa kaniya ng ibang tao. 

Habang nasa loob ng klase si Daina ay hindi siya mapakali sa kanyang nararamdaman. Iba ang kutob niya na may kasamang pag-alala. Pag-alala sa kung ano ang ibig sabihin ng panaginip niya at pag-alala sa kaibigang si Andrew. Para makawala sa pag-aalala ay minabuti niyang magsulat na lang para makalimutan ang nangyari. Binuksan niya ang bag at kinuha ang kanyang notebook at ballpen. Habang kinakapa ang laman ng bag ay may kakaiba siyang naramdaman. Isang pamilyar na bagay ang kanyang nahawakan sa loob ng kaniyang bag. Binunot niya ito at bumungad sa kanya ang libro at ang pluma na nakita niya sa kanyang panaginip. Sa kanyang nakita ay nag-init ang kanyang kalamnan na tila ba may mga alupihan nanagsilabasan dito. Ang sikmura naman niya'y waring bumabaliktad na parang isang ahas ang nakapulupot dito hanggang sa hindi na siya makahinga. Mabilis na lumabas si Daina sa silid at tumakbo papalayo sa ibang tao. Naisipan niyang pumunta sa klinika para humingi ng medisina na pampakalma. Dito ay naabutan niya sa loob ng klinika si Andrew na kausap ng masinsinan ang Doktor.

"Andrew, Andito ka pala? Kamusta ka na?" Ang nanginginig niyang tanong.

Hindi sumagot si Andrew sa tanong niya sa halip ay mabilis na umalis ang binata palabas ng klinika. Tila iniiwasan ng binata ang dalaga. At kahit sulyap sa dalaga ay hindi niya kayang magawa. Laking pagtataka ni Daina kung bakit ganun si Andrew sa kanya. Habang papalabas si Andrew sa klinika ay sinundan siya ng tingin ni Daina. Napansin ni Daina na may nagbago sa itsura ni Andrew. Mas naging gwapo at matipuno ang binata. Ngunit maliban sa pisikal na pagbabago ay may kakaibigang naramdaman si Daina kay Andrew. Isang pakiramdam na kailan man ay hindi niya naramdaman sa tanang buhay niya.


Matapos pumunta ng klinika ay hindi na bumalik si Daina sa klase sa halip ay dumiretso sya sa silid aklatan para makapag isip. Habang naglalakad ay may nakasalubong siyang isang batang babae na marahil ay nasa pitong taong gulang na may hawak na isang apa ng sorbetes. Na sa hindi niya malamang kadahilanan ay napakasama ng titig sa kanya ng batang babae. Lumalakas ang tibok ng puso ni Daina at muli siyang kinabahan. Kaya nagmadali siya sa paglalakad. Nang makarating sa silid aklatan ay humanap siya ng puwesto kung saan walang gaanong estudyante ang nagpupunta. Inilabas niya ang libro at pluma mula sa kanyang bag. Nabalutan ulit ng kaba at takot si Daina ngunit nilakasan niya ang kanyang loob upang malaman ang nilalaman ng nito. LAking pagtataka niya na hindi niya mabuksan ang libro kahit anong pilit niya rito. Kaya inusisa niya ito maging ang pluma. Sa kanyang paguusisa gintong pluma ay may nakita siyang nakaukit na tatlong salita na hindi niya maintindihan. Muli niyang inilapag ang pluma at laking gulat niya nang magliwanag ang mga salita na nakaukit dito. Matapos magliwanag ang mga salita ay mas nagulat siya nang maintindihan na niya ang nakaukit. Binasa niya ang mga salitang ito na nagsasabing...

Rahsia Terletak Di Dalam

Binasa ni Daina ang salita ng paulit ulit at biglang bumukas ang libro. Dahan-dahang binuklat ni Daina ang bawat pahina ng libro at inumpisahang basahin ang nilalaman nito. Sa bawat pagbasa ng nakasulat sa libro ay namulat si Daina sa maraming bagay. At isang mahika ang parang kumawala sa libro na na ikinatog ni Daina. Nakaramdam si Daina ng pagkainit sa katawan na parang nasusunog ang kanyang balat. Sumigaw siya ng malakas ngunit parang walang boses na lumalabas sa bibig niya. Naramdam siya ng sakit na parang pinupunit ang bawat hibla ng kanyang kalamnan at tila ba may isang nilalang na gustong kumawala sa kaloob-looban niya.



SAKUNA AT SAKLOLO

Sa loob ng silid aralan ay tahimik na nakikinig sina Beca at Jethro sa kanilang guro nang makarinig sila ng ingay sa labas ng gusali. Lumabas sila para tingnan ito at nakita nila si Andrew na nakikipag away sa ibang estudyante.Mabilis na pinigil ni Jethro ang mga estudyante at si Andrew.

"Andrew, wag! tigilan mo na yan." Sigaw ni Jethro.

"Ano ba ang nangyayari at bakit mo pinagsusuntok ang mga estudyante ito?" 

"Kasi itong mga to ang sama ng tingin sa akin. Parang nakakaloko. Huy! tandaan niyo na pinakaayaw ko ang tinitignan ako ng masama. Kaya umayos kayo nang di kayo masaktan." Pagaamok ni Andrew sa mga duguang estudyante.

Ilang minuto pa ay may narinig silang sigaw ng babae sa ikalawang palapag ng gusali kung saan naroon ang silid aklatan.

"Si Daina!" Pasigaw na sabi ng Beca.

"Beca, ayos ka lang ba? Anong nangyayari? Anong nakikita mo?" Nagaalalang tanong ni Jethro sa kasintahan.

"Si Daina, may nangyayari sa kanya sa silid aklatan. Kailangan natin siyang tulungan."

"Anong nangyayari sa kanya?" Tanong ni Jethro.

"Hindi ako sigurado, pero ang alam ko may masamang mangyayari sa kanya kapag hindi natin siya tutulungan."

Mabilis na tumakbo ang magkakaibigan patungo sa ikalawang palapag. Ilang segundo lang ay nakarating agad ang magkasintahan sa silid aklatan. Nagulat sila lang makita si Andrew sa silid aklatan na hinahanap ang pinaroroonan ng sigaw. 
Nakita nila sa isang sulok si Daina na nakabulagta, nanginginig, nanlilisik ang mga mata at yapos ang kanyang sarili na parang isang batang nangangailangan ng akay ng ina.

Ilang minuto pa ay narinig nila si Daina  na sumigaw na iba ang boses.

"Palabasin niyo ako." Sigaw ni Daina na may boses na di nila mawari.

Bumangon si Daina at lumuhod sabay hawak sa kanyang ulo.

"Ang boses! Ang ulo ko!. May boses sa ulo ko! Wag! Tumigil ka na." Ang sunod sunod na sigaw ni Daina.

Isang boses ng babae ang naririnig ni Daina sa loob ng kaniyang ulo. Boses na nagsasabing pakawalan siya nito. Sa sobrang pagsisigaw ni Daina ay nakita ng kaniyang mga kaibigan ang dugo na lumabas sa ilong at taenga niya. Walang magawa ang mga kaibigan sa nakikita dahil sa sobrang lakas ni Daina na parang sampung lalaking toro ang lakas. At sa tuwing hahawakan nila si Daina ay napapaso sila sa init nito na parang may kakaibang mahika na bumabalot sa katawan niya.

Sa pagsisikap na tulungan nila si Daina ay nabigo sila. Sa sobrang lakas ni Daina ay pati ang lakas na taglay nga mga taong pilit na tumulong sa kanya ang naubusan din ng lakas.

Ilang minuto ang makalipas ay biglang tumigil si Daina sa kakasigaw. Nakatitig at nanlilisik ang kanyang mga mata at nakatingin sa may bintana.

"Tumigil na ang boses." Ang pabulong sa sambit ni Daina.

 "Daina, ayos ka lang ba?" Ang nanginginig at nanghihina na tanong ni Beca sa kaibigan.

Walang kibo si Daina, patuloy pa rin ang pag titig niya sa may bintana. Sa bintana na may salamin ay naaninag niya ang kanyang sarili ngunit iba ang babaeng nakikita niya sa salamin. Isang babae na may puti at mahabang buhok ngunit may kung anong pinta ang mukha at kamay na isang. Isang itim at kumikinang na pakpak ang nakita niya sa babae sa salamin na kung tingnan niya ay parang pakpak ng mariposa.  Nakasuot ng puting tela ang babae sa salamin na may malambot na hibla. Ngunit kapag tinitigan niya ang mukha ng babae ay mukha niya ang naaaninag niya. Nang tinitigan niya ang mukha sa salamin ay isang kamay na may matalas na kuko ang lumabas sa may likuran niya na biglang tumakip sa kanyang mga mata. Habang nakatakip ang kamay sa kanyang mga mata ay naririnig niya ang boses na nagsasabing...

"Palabasin mo ako Daina..."

"Wag! Tama na! Wagggg... Ahhhggnnhhnnhgg..." Ang walang tigil na sigaw ni Daina.

Habang nagsisigaw si Daina ay biglang isa-isang sumigaw ang mga tao na nanunuod kasama na ang kanyang mga kaibigan. Tila isang masamang kapangyarihan ang bumalot sa loob ng silid na dahilan ng pagsakit ng ulo nila.

"Ang ulo ko." Sigaw ng isang babae.

"Anong nangyayari, bakit ang sakit ng ulo ko parang sasabog." Sigaw ni Jethro.

"Daina, tumigil ka na. Ahh ang ulo ko." Pasigaw ni Beca sa kaibigan.

"Tulong!!!" Sigaw ng isang magaaral.

"Maawa ka! Tumigil ka na."Pabulong ni Daina sa sarili habang yapos ang kanyang dalawang paa na naka upo sa sahig.

Nahimasmasan si Daina matapos ang ilang minuto. Hinihingal siya at tumayo para usisain ang nangyari. Wala siyang ibang matandaan kundi ang babaeng nakita niya sa salamin.

"Nawala na ang boses at pati na rin ang sigaw ng ibang tao." Bulong niya sa sarili.

Sa pagtayo niya ay nakita niya ang lahat ng mag-aaral sa loob ng silid na nakbulagta at wala nang maya. Sa di kalayuan kung saan siya nakatayo ay nakita niyan ang mga kaibigang si Beca, Jethro at Andrew. Nilapitan niya mga mga ito at inusisa ang nangyari sa kanila. Tinignan niya si Beca at laking gulat niya na wala itong malay at may mga dugo na lumabas sa mata at tenga nito. Gayun din ang kaibigang si Jethro at Andrew pati na rin ang ibang mag-aaral.

Sa kanyang pagusisa narinig na naman niya ang boses ng babae.

"Sabi ko na sayo... Ngayon pagmasdan mo.. pag masdan mo ang ang ginawa mo." Malamig na saad ng boses.

"Nakikiusap ako... tumigil ka na. Maawa ka." Pagmamakaawa ni Daina.

"Diyos ko po. Sana isa ulit itong masamang bangungot. Beca nakikiusap ako gumising ka." Saad niya habang akay ang kaibigan.

"Diyos ko. Kung ano man ang kumitil sa buhay ng mga kaibigan ko pati na rin ang ibang mag-aaral, sana ay bawiin mo na din ang buhay ko." Patuloy na iyak ni Daina habang nakahiga katabi ng kaibigan niyang si Beca. 

Hindi matanggap ni Daina ang mga nangyari. Hindi niya mapapatawad ang sarili sa nangyari sa mga kaibigan niya. Alam ni Daina na may kakaiba sa kanya. Alam din niya na may iba siyang pagkatao. Nais man niyang alamin ang mga kasagutan sa kanyang mga tanong ngunit naubos na ang lakas niya. Para siyang isang lampara na nauubusan na ng gasolina at malapit nang mamatay ang liwanag na tanging nagbibigay sa kanya ng buhay. Pinikit niya ang kanyang mga mata dahil sa gusto na rin niyang matapos ang buhay niya. Pilit pinatay ang liwanag sa puso niya na siyang gabay sa kabutihan at pagkatao niya.

Sadyang malakas ang kapangyarihan na taglay ng babaeng kanyang nakikita. Natalo siya.  Nagpaubaya... Hinayaan niyang lamunin siya ng kadiliman hanggang wala na siyang liwanag na nakikita.


-PAGTATAPOS NG UNANG KABANATA-




Ito ang aking lahok para sa Bagsik ng Panitik 2013 ng Damuhan
↧

Si Kamahalan, ang PBO, at mga bagong Kaibigan

February 19, 2013, 8:28 am
$
0
0
UPDATE: Dahil sa marami ang naghahanap ng photos. Ayan na! Hiram ang mga larawan kay AXL at Mar. Ahemmmm!

Noong nakaraang biyernes ay naimbitahan ako sa isang eyeball ng mga kapwa ko blogero. Noong una ay nagdadalawang isip ako dahil unang una may pasok ako sa araw na iyon dahil sa panggabi ang pasok ko at 6pm ko sila dapat kitain ay nag say "no" muna ako; pangalawa dahil sa mga isa or dalawa lang ang kakilala ko sa mga magmimeet medyo dyahe ako. Tahimik kasi ako sa personal. Lol.

Pero dahil sa pagpursige ni kamahalan na itago na lang natin sa pangalang Arvin ng  www.archiviener.com (na ang blog niya ay for invited readers na ngayon at di ko na nababasa..may pinagtataguan ata..LOL) ayy napilit ako sa isang kondisyon... Kailangan niya kami pasalubungan ng starbucks tumbler from Singapore.. Duk! Syempre gusto ko talaga mameet sa personal si Arvin dahil sa matagal na din naman kaming magkakilala at isa siya sa masugid na magcomment sa mga post ko sa blog na ito kahit na minsan feeling ko walang kwenta ang post ko ay nagcocomment pa din siya. At kahit na minsan lang din ako nakadalaw sa blog niya ehh dinadalaw pa rin niya blog ko. Kaya napa "yes i do" ako. Kasama kung pumunta si Karlo/Suplado ng Supladong Office Boy kasi mahiyain kaming dalawa sa personal. Haha.

Si Suplado, Si Ako, Si Mar, at Si Kamahalan (Larawang Kupas hiram kay AXL)

Nagplano na magkita sa Resorts World Manila ngunit dahil sa lintik na traffic ehh napagdesisyunan na sa MOA na lang kami magkikita. Nakakahiya man na late kaming dumating ehh ipagpaumanhin na po ninyo. 

Syempre pagdating namin dun eh una kaming binati ni Kamahalan na si Arvin at sumunod naman yung mga nakilala na namin dati na si Mar at ang sikat na blogger na si Bagotilyo. May iba din na pamilyar sa akin dahil binibisita ko din ang blog nila gaya ni SunnyToast at si Senyor, though once or twice ko pa lang ata nabibisita ang blog ni Senyor..at si Josh o Kulapitot. Masaya din naman kaming binati ng ibang mga bloggers na andun na ang matatandaan ko lang na name ay sina...  Daddy Jay , Pao (John Paul), at yung iba na nakalimutan ko ang mga pangalan.. Memory gap!

Ako, Si Senyor at Si Suplado (nakaw na litrato galing kay AXL)
Sa totoo lang ilang pa din ako makipagkita sa ibang bloggers unless close na close na kasi sa blogospero pa lang. Pero alam niyo may natutunan din ako sa tuwing makikipag meet ako sa ibang bloggers...

  • Ang pagbuo at pagkakaroon ng mga bagong kaibigan ay hindi lang matatagpuan sa opisina, sa paaralan, sa bahay, sa simbahan.. yung iba makikilala mo din sa blog world, sa internet, sa twitter o facebook.
  • Maraming kang matutunan sa buhay ng ibang bloggers kapag nakita mo sila sa personal. Marinig ang bawat kwento ng buhay nila at kung pano sila nagsimulang mag blog.
  • Masaya makipag usap o makipagkita minsan sa mga taong kapareho mo ng hilig gawin sa buhay..--- pagiinom, pambabae,pagsusugal... Pagsusulat at Pag-blog. 
Bago ko pala makalimutan, ang karamihan sa mga na-meet ko nung Friday ay myembro ng PBO (Pinoy Bloggers Outreach) na may gagawing Bazaar sa Pasig Capitol Community Church sa darating na February 24, 2013. Ayun! kaya punta na.









Pasenya na pala dun sa mga nakalimutan ko ang mga blog at name. Pasensya na medyo tumatanda na eh. Lol.. Comment na lang kayo dito at iwan ang bloglink niyo at nang ma follow ko kayo. Again, #AMASORRY... Hug ko na lang kayo... para di magtampo.

Maraming Salamat! Sa uulitin as sa muling pagkikita...
↧

Tama Na! Sobra Na! Palitan Na!

February 20, 2013, 10:02 am
$
0
0

Yes! That's the famous line noong panahon ni Marcos...yung time na pinatalsik na siya ni Cory. But I won't talk anything about what happened many years ago. It's all in the past. Sabi nga ng nakararami, lets move on and move forward. Nangyari na ang nangyari kaya wag na natin balikan. Gets?

Pero bakit karamihan sa atin ay mas gustong balikan ang nakaraan kesa puntahan ang bukas. Mas marami ang gusto na manatili na lang sa alaala ng kahapon kesa salubungin ang magandang umaga. At mas marami sa atin ang mas gustong balikan ang nakaraan kahit nasasaktan kesa harapin ang bukas na puno ng pag-asa. 

Wag na tayong lumayo, kadalasan nangyayari ito kapag ang isang tao ay umiibig. Diba kapag mahal na mahal natin ang isang tao ayaw natin mawalay sa kaniya. Kapag sa tingin mo ay sa kanya naikot ang mundo mo ay ayaw mo nang kumawala sa sumpa na dulot ng pagmamahal ng sobra. Ang tanong eh, kailangan ba talaga sa kanya umikot ang mundo mo? Pano na ang mundo kung saan ikaw ay makakagalaw ng maayos at masaya. Sabagay, mangangatwiran ka din naman na masaya ang mundo mo kapag kasama siya. Dumaan naman tayo lahat na umibig ng lubos... nasaktan... gustong balikan ang pagibig na nawala... ginawa ang lahat para makuha ulit siya...nag effort ka, kulang na lang tumambling ka at mag pagulong gulong para lang mapansin ulit niya pero walang epekto sa kanya ang effort mo...

To be honest with you, marami akong kaibigan na nasa isang sitwasyon na kahit gaano pa kasakit ang kanilang naranasan sa pag-ibig o sa kamay ng taong kanilang minahal ay mas pinili nila na masaktan na lang at mag effort pa din na suyuin o ligawan o landiin ulit ang kanilang dating minamahal para lang mabawi ulit ito. 
Ayaw ko na magbigay ng names baka kuyugin nila ako... Hehehe...

Naiintindihan ko ang pinanggalingan nila. I was in that shoe. I fall in love many times, got broken, exert effort to please that person and win her back but still failed. But still keep on trying until such time I realized I lost so many things, so many opportunities, at ang masakit pa ehh nawala yung respeto sa sarili. But good thing is that life doesn't end there.

Friends, this is not to judge you. Karamay niyo ako. Maybe right time na para sabihin ko sa inyo na..

TAMA NA! SOBRA NA! PALITAN NA!

Yes Tama na ang kahibangan. Kung nag effort ka man enough na yun para malaman ng isang tao na mahal mo siya at ginawa mo ang lahat para ma-win mo ulit ang pag-ibig niya. If you failed, then TAMA NA! Ilang beses ba dapat i-turn down ang effort mo para malaman mo na wala na talaga. Ilang beses mo ba gusto masaktan? Ehh kung saktan kita! kutusan.. ganyan!

Sobra na!.. ang katangahan mo!

Ang umibig at masaktan dahil umibig ka are necessary part of our growth. Madali lang ang buhay. Kung nasaktan ka, nahulog at nagkagalos, tumayo ka, pagpagin ang sarili and then move forward. Kaso medyo may pagka masokista ang tao, mas gusto natin yung nahihirapan tayo at nasasaktan. Well, hindi ako! Naks! 

Para ka lang isang gulong sa isang putikan na patuloy na umiikot pero hindi gumagalaw sa nasaklakang putik. Patuloy ang iyong pagikot hanggang sa uminit at umusok ka na. At kapag tumagal pa ay masisira ka na at magiging wala nang kwenta. Tama diba?
Siguro heto ang dapat mong gawin:

TANGGAPIN MO NA MAY MGA BAGAY NA WALA NA TALAGA SAYO. Hindi lahat ng bagay ay meant to be na magiging sayo. Kailangan mo tanggapin na ang mga bagay na nawala sayo ay hindi mo naman ikamamatay. Maybe sit down and then go back to the time that the person who hurt you is not there. Yung time na hindi mo pa siya nakikilala, diba nabuhay ka naman?

Marahil ito na yung pinakamasakit na katotohanan ang tanggapin na wala na sayo ang taong mahal mo. Masakit tanggapin na nawalan ka ng isang bagay na nagpapasaya sayo. Pero kung titingnan mo ang sarili mo hindi ka naman talaga masaya kasi nalulungkot ka sa pagkawalan niya. 

MAKE A PLAN TO CHANGE. Mahirap sanayin ulit ang sarili lalo na kapag nasanay ka na kasama mo ang taong mahalaga sayo. Ngunit, kapag naintindihan mo na ang sarili mo, ang sitwasyon at alam mo kung ano at saang daan ang gusto mong tahakin marahil mas madali lang ang pag move on. It's all in the mind ika nga. 

Ang pinakaunang hakbang para mapagtagumpayan ang sakit at iyong kalungkutan ay ang tanggapin ito. Acceptance lang ang kailangan. Kapag tanggap mo na, ehh di mas madali mong mapagplanuhan ang hakbang kung paano makalimot. 

START LOVING YOURSELF. Kapag nasaktan at nabigo ang isang tao kadalasang sinasabi natin ay, "Kung mabait ba akong tao? Bakit ako kailangan pa ang masaktan? Bakit ako pa? Bakit ganito ako?."

kapag nasaktan kasi ang tao, nawawala yung kumpyansa sa sarili. Taas ang kamay ng mga nag agree!!!
Siguro kailangan mo lang ibalik ang tiwala at kumpyansa sa sarili. Iyon ang pinakamahalaga. 

Life must go on. Hindi hihinto ang pagikot ng mundo mo dahil lang sa sakit na nararamdaman mo. Sayang baka sa todo effort mo na suyuin ang taong ayaw na sayo eh hindi mo alam na ang taong para sayo pala ay nakuha na ng iba.. Ikaw din... #NanakotPa



#Photo borrowed from DevianArt by Metide
↧
Search

Bakit Nga Ba Ako Nagbo-blog?

November 25, 2012, 7:15 am
$
0
0
Natanong ko na din ang sarili ko sa makailang ulit kung bakit ako nabo-blog. Sa totoo lang hindi rin ako sigurado kung saan nagsimula ang interest ko sa pagsusulat. Hindi naman ako ipinanganak na magaling magsulat at wala din kaming dugong manunulat sa nananalaytay sa aming angkan. Hindi ako mahilig magsulat at wala ding hilig ang pagsusulat sa akin.

Pero bakit ako andito ngayon at bakit mo nababasa ang blog na to??

Kailan nga ba ako nagkaroon ng interes dito?

Iniisip ko kung sino ang may kasalanan kung bakit adik ako sa pagbo-blog kahit na wala naman akong kinikita dito, hindi gaya ng iba na limpak-limpak na salapi na ang pumapasok sa kanilang kaban dahil lamang sa pagamit ng internet at kanilang imahenasyon at utak.

Aha! doon nagsimula ang gusto ko sa blogging. May isang tao akong nakilala na itago na lang natin sya sa ilalim ng mesa para di makilala. May pagka mahiyaan kasi ang taong ito. Naibahagi nya sa akin na nung nag blog sya ay kumita sya ng malaki. Kaya dahil sa madali akong naniwala at isang uto-uto, ayun! nagkakandarapa sa pagsusulat. Kaya nakaupo ako ngayon at may naisulat dahil gusto ko din kumita ng pera. #MukhaAkongPera

Hindi pala madali. Ang hirap! lalo na kung wala kang maisip na isulat at maibahagi. 


Dahil dyan napagtanto ko na ang pagboblog ay nangangailangan ng talento. Kailangan malawak ang iyong isipan at imahenasyon. Kailangan maging mapangahas at mapanuri, mapagmatyag! Matang Lawin! Kuya Kim?

Minsan may mga panahon na wala talagang akong maisulat. Siguro dahil sa kulang lang ng inspirasyon. Kaya minsan ang ginagawa ko eh nagbabasa ako ng ibang blog para ma inspired ako sa pagsusulat. Minsan naman ang dami kong gustong ibahagi at isulat kaya pag dumating sa puntong iyon, sulat lang ng sulat hanggang sa labasan, i mean hanggang sa mailabas ko ang naghihimutok na ideya na nasa loob ng aking isipan. Sabi nga nila, strike while the iron is hot. 

On a serious note, Blog lang ng blog. Mag nagbabasa man o wala. Ang mahalaga ay nailabas mo ang nilalaman ng puso at isipan mo. Ang mga mambabasa ay darating din yan sa tamang panahon. Wag magmadali. Kailangan lang ng pasensya at tiwala sa sarili at kapal ng mukha. Alam na!
↧
↧

Stranded

February 26, 2013, 5:41 pm
$
0
0


Isang araw na ang nakalipas at di pa rin nakabalik si Patrick. Alam ko na kinuha na siya, gaya ni Russel. Alam ko kami na ang susunod. Ako na ang susunod...

Ganun nga siguro kapag ang mga patay ay muling nabuhay at muling naglalakad sa ibabaw ng lupa. Buong akala ko sa pelikula lang ito nangyayari. Akala ko sa mga kwento lang sa libro o isang kathang isip lang ang mga ito ngunit iba pala kapag naranasan mo talaga ang magtago, ang tumakbo at tumakas palayo sa mga Zombie. 

How? Aba! Malay ko. Nagising na lang ako na ganito na.

Why? Mas lalong hindi ko alam. Yan din ang gusto kong malaman.

Yan ang mga katanungan at kasagutan na paulit ulit bumabalik sa isipan ko. Basta ang alam ko lang andito ako ngayon nakatago sa loob ng isang imbakan ng damit sa loob isang department store. Tahimik lang para hindi marinig ang aking kaluskos ng mga naglalakad na patay. Madilim dito sa loob ng imbakan para na rin hindi ako makita agad. 

Ang alam ko lang may dalawang pinto sa imbakan na ito. Ang pangunahing pinto na nakasara at alam ko na kapag lalabas ako sa pintong yun ay mahuhuli na nila ako. Yung pangalawa ay ang pinto sa likod kung saan nila dinadaan ang mga kargamento at mga bagong biling damit at paninda. Wala na siguro akong ligtas dito. Gaya nung iba na nagpasyang umalis sa imbakan na ito. 

Sa totoo lang walo kami sa loob ng imbakan na ito, kasama si Andrea. Magka-opisina kami ni Andrea sa gusaling kaharap ng department store na ito. Dati pinagmamasdan ko lang siya sa canteen habang kumakain at kapag nakasabayan ko siya sa elevator ay naamoy ko ang kanyang pabango na laging naiiwan sa loob ng elevator. Pero ngayon heto kami nasa loob ng isang imbakan. Kami na lang ang natira. Kahit na kunting amoy ay wala na akong pakialam. Kahit hindi na kami nakakaligo ay hindi na mahalaga.

Ito na ang pang sampung araw namin sa loob ng imbakan. Yung pangalawang araw namin dito, lumabas si Jose pero di na nakabalik. Siya yung pabida sa isang pelikula na nagtatapang tangapan pero wala, siya yung unang makakain. Ang unang mapapahamak. Ang unang nawalan ng papel sa isang magandang pelikula. Sumunod si Rosa at Tope, gusto nila hanapin si Jose. Pagkatapos kanina lang nung nilamon ng dilim ang paligid, si Naomi. Gusto niya magtago sa dilim ng gabi para di makita ng mga Zombie. Iniisip siguro niya na dahil madilim eh mahihirap siyang makita at mahanap ng mga walang awa na Zombie na walang ibang gustong kainin kundi ang aming utak. Pero di na rin siya nakabalik. 

Isa din sa mga dahilan kung bakit sila umalis ay para malabanan ang isa sa pinakamatindi naming kaaway - ANG MAGUTOM. Kailangan namin makakain. Kailangan namin ng lakas para mabuhay kailangan namin subukan mabuhay. Sa tingin ng iba ang kinalalagyan namin ay wala nang pag-asa. Pero, gusto lang talaga namin subukan.

Sa ngayon kaming dalawa na lang ni Andrea sa loob ng imbakan. Ang dating pagnanasa ko sa magandang hubog ng katawan ay nawala na. Ngayon kahit isang bakas ng ngiti sa aming mga mukha ay wala na. Ang tanging nagagawa namin ay ang obserbahan ang mga kaluskos at ingay sa labas ng imbakan. Magkatitigan man kami ngunit pero wala itong halong sekwal. Ang tanging pagnanasa na lang na natira sa akin ay ang pagnanasa na makatakas at mabuhay na malayo sa takot at kaba. 

Naisip ko na minsan ang buhay ng isang tao ay nababago kapag nasa sitwasyon na gaya nito. Wala kang pagpipilian na iba. No choice kung baga. Iba ang nagagawa ng isang sitwasyon na kunti lang ang pagkakataon mo para mabuhay. Kung dati pinagnanasaan ko si Andrea na makasama sa isang malamig at madilim na kwarto. Pero ngayon nawala ang pagnanasang yun dahil sa isang pagkakamali lang namin ay pareho kaming masasawi.

Kailangan naming lumabas sa pinagtataguan namin para maghanap ng makakain. Kailangan din naming lumabas at tahakin ang daan na tinahak nila Patrick, Russel, Jose, Rosa, Tope, at Naomi. Kailangan naming lumabas at harapin ang kapalaran na naghihintay sa labas. Kung hindi man kami lalabas sa imbakan na ito ay mamamatay rin naman kami sa gutom. Lalabas man o hindi, kamatayan pa rin ang naghihintay sa amin ni Andrea. 

Isang sinag ang pumasok sa loob ng imbakan. Sinag nang araw na nanggaling sa butas ng pader na nagmula sa labas. Ito na nga ba ang sinyales na kailangan na namin harapin ang umaga? 

Tumingin ako kay Andrea. Tinitigan niya ako sabay buntong hininga. Tumayo ako sa may pintuan at hinawakan ang tatangnan nito. Tumingin ulit ako kay Andrea. Tumango siya. Palatandaan na handa na siyang harapin kung ano man ang nagaabang sa amin sa pinto.

Kailangan namin gawin ito para mabuhay kesa pumirmi sa loob ng madilim na imbakan na ito na puno ng takot. Kailangan namin mabuhay. Kailangan namin lagpasan ito.

Kung ang mga zombie kailangan nila kumain ng utak para mabuhay kahit patay na sila. Kami ni Andrea kailangan namin gamitin ang lahat ng aming alam at kakayahan para mabuhay. Hindi ako papayag na hanggang dito na lang matatapos ang buhay namin at wala kaming ginawa. 

After all, utak lang ang kailangan.
↧

TAKEN

February 27, 2013, 5:50 pm
$
0
0
Basahin ang unang bahagi dito ---  STRANDED



Saksi ako kung pano nangyari ang lahat, kung pano mawalan, at kung paano kunin ang lahat sa akin.

Nagtatago kami nuon sa kwarto sa pagitan ng kisame at ng bubungan. Biglang nagutom si Mama kaya nag desisyon siyang bumaba at pumunta sa kusina. Sa oras na iyon ay ubos na rin ang nakaimbak naming pagkain. Pinigilan ko siya kaso sabi niya hindi niya na kayang tiisin ang kalam ng kanyang sikmura. Karga ko pa si bunso noon, tatlong taong gulang pa lang siya. Ang sabi ni Mama, para din makakain na si bunso at nagugutom na din kaya kailangan niyang bumaba. Ubos na ang nakaimbak na pagkain namin sa pinagtataguan namin kaya kailangan na niyang pumuslit ng pagkain sa kusina. Naalala ko dati noong nasa ayos pa ang mundo palaging may tinatagong pagkain si Mama at si Papa para daw sakaling magkaubusan ay may makakain kami. Heto na ang panahon na yun. Sagana sa pagkain ang aming bahay. Hindi gaya ngayon, salat sa pagkain at maiinom. 

Dahan-dahang bumaba si Mama sa hagdan. Alam ko dilikado pero kailangan. Naglalaro sa isip ko paano kung may mga Taong Gala na nagaabang sa kanya sa baba. Pano kung may makarinig sa kanya? Pano na lang. Ano ang gagawin ko? Pano kung makuha siya at gawing pagkain ng mga Taong Gala.

Taong Gala? Oo, yan ang tawag ko sa kanila. Palakad lakad lang ng walang papupuntahan at patutunguhan. Gumagala. Tahimik na naglalakad. Akala mo deadma lang sila. Pero dead naman talaga sila, akala mo wala silang pakialam pero kapag malapit ka na at nakaamoy sila ng sariwang laman sasakmalin ka at gawing hapunan. 

Pinigilan ko si Mama. Sabi ko, ako na lang ang bababa. Mas mabilis ako sa kanya tumakbo. Okay na din siguro kung ako ang kukunin kesa si Mama. Hindi ko kaya mawala siya sa buhay ko. Mahal ko si Mama at ang kapatid ko. Pero wala siyang imik. Tahimik lang siyang sumisilip sa maliit na butas at pinagmamasdan kung may Gala bang nasa paligid lang. Wala. Tahimik ang ibabang parte ng bahay namin.

Dahan-dahang binuksan ni Mama ang pinto. Walang kahit na anong ingay ang maririnig mula sa kanya. Kahit ang paghinga niya ay bilang at hindi makabasag pingan. Wala akong kibo. Niyakap ko ng mahigpit ang kapatid ko at siniguradong hindi siya magising sa pagkakatulog. Lumingon si Mama. Ngumiti. Pilit kung tinitigan siya sa mata ngunit nanlabo ang paningin ko. Natatakpan na nang namumuong luha ngunit pilit kung tinitigan ang maaliwalas na mukha ni mama at ang labi niyang pilit na binubulong ang salitang... 

"Mahal na mahal ko kayo"

Pinahid ko ang aking luha. Pinigilan ang pagiyak. Tahimik na sinara ni Mama ang pinto. Naghintay ako ng ilang minuto. Limang minuto... Anim... Pito... Walong minuto.. Sampung minuto... Wala pa si Mama. Kinabahan ako. Kung ano-ano na ang tumatakbo sa isipan ko. Tumayo ako at dahan dahan na nilapag si Bunso sa sahig pero nagising siya. Biglang umiyak pero niyakap ko siya at sinayaw habang kikantahan ng paborito niyang oyayi. Mahinang mahina ang pagkanta ko, nilapit ko ang aking bibig sa kanyang tenga para siguradong siya lang ang nakakarinig ng aking awitin. Tumahimik siya pero dilat ang kanyang mga mata at nakatitig lang sa akin. Tila naglalaro sa kanyang isipan na mapapahamak kami kapag gumawa siya ng ingay. Hinalikan ko siya sa pisngi at inilapag ulit sa sahig. Walang imik si bunso tila nakakaintindi sa kung anong balak kong gawin. 

Hinay-hinay akong lumapit sa pinto, nasa posisyon na akong buksan ito. Kailangan ko mahanap si Mama. Kailangan makabalik siya dito. Sumilip muna ako sa butas at siniguradong walang Gala sa paligid. Lumingon ako kay Bunso. Nakatitig siya sa akin at binigyan ako ng napakagandang ngiti. Naluluha na naman ako pero pinipigilan ko ang luha ko. Kailangan ko maging matapang. Kailangan ko maging malakas para kay Mama at kay Bunso. 

Sinara ko ang pinto at siniguradong hindi ito mabubuksan ng Gala sakaling magkagulo man. Dahan dahan kung tinungo ang kusina para tingnan kung andoon si Mama. Wala siya. Pero bukas ang kabinet kung saan nakatago ang mga pagkain. Walang laman ang kabinet. Malamang nakuha na ni Mama ang pagkain. Pero nasaan siya?Bakit di pa siya nakabalik sa pinagtataguan namin?

Hinalughog ko ang bawat kwarto ng aming bahay. Pumunta ako sa banyo na katabi lang ng kusina. Wala siya. Tiningnan ko ang kwarto ni Bunso, baka sakaling kumuha siya ng natitirang damit nito. Wala din siya doon. 

Nasaan ka na Mama? Ang tanong ko sa sarili. 

Pumunta ako sa may sala baka andun siya. Wala rin si Mama. Tinignan ko ang pasilyo sa bandang kanan ng aming sala. Nakabukas ang ilaw. Yung an ilaw sa kuwarto nila Mama at Papa. Dahan-dahan kung tinungo ito. Kalahating bukas ang pinto ng kuwarto. Marahan kong binuksan ang pinto at nakita ko si Mama nakaupo sa kama yakap ang larawan nila ni Papa noong bagong kasal pa sila. Umiiyak siya. Walang akong narinig sa iyak niya pero lumuluha siya. Pinipigilan niyang mag-ingay sa kanyang pagiyak. Namimiss niya si Papa. Namimmiss ko din si Papa. Nasaan na nga ba si Papa? Hindi na siya nakauwi sa bahay namin simula nang mangyari itong trahedyang ito. 

Niyakap ko si Mama at sinabihang magpakatatag para sa amin ni Bunso. Pinilit ko siyang tumayo at bumalik na sa pinagtataguan namin at hindi ligtas na andito kami sa labas. Sinabihan ko siya na kailangan namin balikan si Bunso. 

Sinabi ni Mama na kailangan ko magpakatatag kapag dumating na ang panahon na mawawala siya sa akin. Minsan darating sa buhay natin na kailangan natin maging malakas kahit na sobrang hirap pa ng sitwasyon. Kailangan maging handa sa kung ano mang masamang mangyari. Hindi natin alam kung anong mangyayari bukas. Kailangan magpakatatag. Kailangan maging malakas para sa sarili. Yun ang pangaral ni Mama sa akin. Alam ko ang mga bagay na yun. Ngunit sa ngayon hindi pa ako handa. Hindi ko pa kaya na mawala sila. Hindi ko kayang magisa. Hindi ko kakayanin na walang saysay ang pagkamatay nila. Hindi ko matiis o makita na namatay sila dahil nakuha sila ng mga Taong Gala. 

Anak, kailangan natin tanggapin kung anong kapalaran ang naghihintay sa atin sa mundo. Walang kasiguraduhan ang lahat ng bagay kaya kailangan maghanda tayo. Maging matatag at maging matapang.

Sa puntong iyon sumangayon ako kay Mama dahil kailangan na naming bumalik sa kuwarto. 

Binitbit ko ang dalang takuyan na may lamang mga pagkain. Dinala ni Mama ang larawan nila ni Papa. Siguro okay na din yun para meron siyang isang bagay na magpapaalala sa kanya at maging malakas. 

Tahimik naming binaybay ang sala pabalik sa kuwarto ng aming pinagtataguan. Tahimik kami sa paglalakad at iniiwasan ang mga bagay na nakakalat sa sahig baka maapakan namin at gumawa pa ng ingay. Ilang hakbang na lang at nasa kuwarto na kami kung saan ko iniwan si Bunso. Limang hakbang... Apat... Tatlong hakbang...

Bumungad sa amin ang bukas na pinto ng kuwarto kung saan kami nagtatago. Bumilis ang tibok ng dibdib ko at nabitawan ang dalang takuyan na may lamang pagkain. Mabilis akong tumakbo sa loob ng silid upang tingnan ang nangyayari. Hindi pwede ito. Iba iba ang naglalaro sa isip ko. Ayaw kong isipin na nakuha si Bunso ng Taong Gala. Hindi pwede. Wag naman sana...

Pagbukas ko sa pinto ay nakita ko ang isang Taong Gala na nakatayo sa kinahihigaan ni Bunso. Mga limang dangkal na lang ang layo niya kay Bunso. Agad kung hinablot ang isang bakal na tinago ko sa likod ng pinto at tinusok ko ito sa ulo ng Gala. Hinila ko siya palayo kay Bunso. Agad tumakbo si Mama kay Bunso at inakay niya ito. Nagsimulang umiyak si Bunso. Pilit siyang kinakantahan ni Mama ngunit walang tigil ang iyak niya. 

Sa isang iglap lang ay may narinig kaming kaluskos ng mga Taong Gala na paparating. Papalapit ng papalapit. Kailangan na naming lumayo. Kailangan namin tumakas. Magtago... Tumakbo...

Binuhat ko ang tayukan habang si Mama naman ay karga si Bunso. Mabilis naming nilisan ang silid ngunit sa paglabas namin sa sala ay isa isang nagsidating ang mga Taong Gala. Tumakbo kami sa may banyo para humanap ng matatakasan. Yun na lang ang naiisip kung paraan na pwede naming daanan para makalabas ng bahay. Binasag ko ang salamin na nasa taas malapit sa kinauupuan ng inidoro. Sinira ko ang nakaharang na bakal nito ay tinanggal ko ang takip na tabing at tumuntong ako sa inidoro at hinila ang sarili paitaas para makalabas na ng tuluyan. Mabilis ang kilos ko. Ayaw ko nang sayangin ang nalalabing oras namin dahil kunti na lang makukuha at mahuhuli na kami.

Pagkalabas ko ay sinilip ko si Mama at Bunso na umaakyat na din palabas sa bintana. Hindi ko napansin na nasira na pala ng mga Taong Gala ang pintuan ng banyo at agad pumasok ang mga ito. Hawak-hawak ko na ang kamay ni Mama at ni Bunso at pwersahang hinihila palabas sa bintana. Binigay ko ang lahat ng makakaya ko at ang buong lakas ko para matulungan sila. Ngunit hindi sila makalabas sa bintana. Hawak ng isang Gala ang binti ni Mama. Sumisigaw siya ng tulong. Magkahalong galit, takot at puot ang naramdaman ko. Pinipilit kung hilain si Bunso ngunit mahigpit ang yakap niya kay Mama. Patuloy ang pagsigaw ni Mama . Ang mga kasunod na sigaw na ang narinig ko sa kanya..."Takbo! Takbo Anak! Umalis ka na dito! Iligtas mo na ang sarili mo!"

Patuloy ako sa pagiyak. Naririnig ko na din ang pagiyak ni Bunso. Ang walang muwang at walang kamalay malay na Bunso ko. Magkahalong sigaw at iyak ni Mama at Bunso ang narinig ko. Hawak ko ang mga kamay ni Mama. Nagmamakaawa ako na wag bumitiw. Umiiyak siya. Umiiyak si Bunso. Tinitigan ko si Mama sa kanyang mga mata. Walang lungkot sa kanyang mga mata. Tila naka ngiti ang mga ito. May halong luha man ang kanyang mga mata ngunit nakikita ko na masaya siya. Gusto kong intindihin ang nakikita ko sa kanyang mga mata. Nais ipahiwatig nito na masaya siya at ito na ang katapusan nila. Nagsasaad na iyon na ang kapalaran nila. Hanggang sa mga daliri na lang niya ang hawak ko. Nagmamakaawa akong wag bumitiw pero hindi na niya kaya. Tatlong kataga ang huling narinig ko kay Mama... "I Love You" at tuluyan na siyang bumitaw...

Pinagtulungan ng mga hayop na Taong Gala ang mga mahal ko sa buhay. Si Mama. Si Bunso. Nakain. Nakuha. Syet! Pano nangyari ang ganun? Bakit ko hinayaan na mangyari sa kanila iyon?

Gusto ko nang mamatay. Gusto ko nang magpakain at magpahuli sa mga Gala. Gusto kong kasama ang aking pamilya sa hirap na dinaranas nila. Ngunit, kailangan ko kayanin. Kailangan ko malampasan. Kailangan ko paghigantihan sila Mama at Bunso. Kailangan ko mabuhay. Kailangan lumayo at makatakas. Yun ang gustong mangyari ni Mama.

Gusto kong pumatay at ihiganti ang aking mga mahal sa buhay. Pinangako ko na sa sino mang unang Galang lalapit sa akin ay makakatikim ng matingding poot na nararamdaman ko.

Patuloy ako sa pagiyak. Sinisisi ang sarili...

Ang mga ngiti ni Mama ang natitirang ala-ala ko. Ang mga iyak ni Bunso na naglalambing ang tanging pag-asa ko na kailangan mabuhay.

Patuloy ako sa pagiyak... Nakaupo pa rin sa sulok kung saan ko huling nakita si Mama at Bunso. Yapos ang aking dalawang paa. Namimiss ko sila. Mahal na mahal ko sila....

"Andrea! Andrea! Ayos ka lang lang?"

Isang pag alog at isang boses ang aking naramdaman at narinig. Patuloy ako sa pagiyak. Boses ng lalaki ang aking narinig. Malabo ang mukha niya... Pinahid ko ang aking mga mata para makitang mabuti ang lalaking nasa harapan ko.

Si Noel...

Siya ang kasama ko sa loob ng imbakan. Nasa loob pa kami ng imbakan. Naalala ko lang kung pano sila nakuha ng mga Taong Gala sina Mama at Bunso. Tinanong ako ni Noel kung handa na akong umalis sa imbakan. Tumango lang ako.  Tumayo at buo ang loob. Kailangan kong mabuhay para kay Mama at kay Bunso. Kailangan ko magpakatatag. Alam ko na si Mama at Bunso ang aking maging gabay at bantay.

Pasaan ba't matatapos din ang lahat. 
↧

ELEMENTALIA: TRUTH

March 4, 2013, 10:41 am
$
0
0

BASAHIN ANG UNANG BAHAGI - ELEMENTALIA: GINTONG BAKAL NA PLUMA


"Sampung mag-aaral... Apat doon ay mga kaibigan ko. Ni hindi ko alam kung buhay pa ang iba sa kanila" Bulong ni Daina habang nakatayo sa may bintana sa loob ng klinika.

Sa di kalayuan ay narinig niyang nag-uusap ang Nars at ang Doktor.

"Siya ba yung babaeng sinasabi nilang Mulato? Bakit pa kasi pinapahintulutan ang mga kagaya niya dito sa paaralan. Alam naman natin na mapanganib ang mapalapit sa kanila. Ang masama pa ay ako pa ang gumamot sa kanya. Dapat sa kanya ay hinayaan na lang para matahimik na tayong lahat."

"Alam mo naman na kahit sino ay tanggap sa eskwelahang ito. Walang pinipili mapa-tao, halimaw, o maging mga Mulato."

Sa narinig ni Daina ay hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin ng Nars pero alam niya na siya ang tinutukoy ng Nars ngunit hindi niya ito masyadong iniintindi dahil mas nanaig pa rin ang pagkalungkot at pagaalala sa mga taong kanyang nasaktan. Ngunit sa narinig niya ay may pagdududa na siya sa sarili. Sa tunay niyang pagkatao. Sa kakayahan niya... Sa kapangyarihang taglay niya.

Itinuon muli niya ang tingin sa labas ng bintana. Habang nakatitig siya ay may napansin siyang isang lalaking nakatingin sa kanyang tinatayuan. Lumapit si Daina sa bintana para titigan at usisain ang lalaki. Medyo pamilyar sa kanya ang postura at itsura ng lalaki. Matangkad ito, maputi at may kahabaan ang buhok, may suot na salamin at may pinta ang mukha. Hindi mawala sa isip ni Daina ang lalaking nakita niya sa kanyang panaginip. Ganun na ganun ang itsura ng lalaking bumuhat sa kanya. Binuksan ni Daina ang bintana para mas makita niya ng maayos ang lalaki ngunit sa kanyang pagbukas ay nawala na ito sa paningin niya.

Sa katabing kama kung saan nakahiga si Daina ay nagising ang kaibigang si Beca.

"Daina...?" 

"Beca, buti naman at nagising ka na. Nag-aalala ako sayo ng sobra. Akala ko kung napano ka na." Umiiyak na sambit ni Daina habang niyayakap ang kaibigan.

"Daina, anong nangyari sa buhok mo? Ngayon ko lang nakita ng ganito kahaba at magkahalong kulay lila at itim pa ang buhok mo. Parang kakaiba. Anong nangayari dito?" Pagtatakani Beca.

"Ha? Ah ito ba, alam mo naman na mahilig ako maglagay ng kulay sa buhok ko diba?" Pagsisinungaling ni Daina. Kahit hindi rin niya maintindihan ang nangyayari sa pagbabago sa kanyang panlabas na kaanyuan. Alam niya na hindi lang yun ang nagbago sa itsura niya.

"Si Jethro naasan? Si Andrew? Yung iba.. Nasaan sila?" Pagaalala ni Beca.

"Bex, sorry... hindi ko alam. Wala akong balita sa kanila. Hindi ko alam kung buhay pa sila o kung ano na nangyari sa kanila."

"Ha? Ano ba ang nangyari? Wala akong maalala. Nasaan ba sila? Gusto ko sila makita."

"Patawad... Kasalanan ko ang..."

Bago pa matapos magsalita si Daina ay dumating ang Nars at sinabing sinusundo na si Beca ng kanyang mga magulang. Agad naman nagligpit nang gamit si Beca at nagpaalam kay Daina.

"Daina, magingat ka lagi. Pupuntahan kita mamaya sa bahay niyo ha. Kailangan natin mag-usap. May mahalagang bagay kang dapat malaman."

"Okay."

Sinabayan ni Daina si Beca na lumabas sa klinika nang may narinig siyang pamilyar na boses na nagsasalita sa silid ng punong guro. Nakita niya ang kanyang Ina na si Celestina na nagmamakaawa na wag tanggalin si Daina sa paaralan. Sa narinig niya ay mas ligtas siya kapag nanatili siya sa loob ng paaralan at mas mapalayo siya sa kapahamakan. Ngunit naging matigas ang sagot ng punong guro at ayaw nilang may iba pang masaktan sa mga susunod na araw. Sa kalaunan na pagpumilit ng Ina niya ay pumayag din na wag tanggalin ang dalaga sa paaralan ngunit kailangan muna niya magpahinga at magpagaling para maiwasan ulit ang isang sakuna. Sumang-ayon naman ang Ina niya na ikinatuwa nito.


Pagdating sa bahay ay agad na inutusan ni Celestina si Daina na ayusin at iligpit ang kanyang mga gamit at kailangan na nilang umalis agad. Ngunit bago pa man sila makapasok sa bahay ay isang lalaki na ang humarang sa may pinto. Bumilis ang tibok ng puso ni Daina dahil sa ang lalaking nakatayo sa harapan niya ay ang lalaking nakita niya nung nasa klinika pa siya. At siya din ang lalaking nasa panaginip niya.

"Ikaw?"

"Dain, gusto kong ipakilala sayo si Romano." Agad sambit ng kanyang Ina.

"Nay, kilala mo siya?" Pagtataka ni Daina.

"Oo anak. Matagal ko na siyang kilala. Bata ka pa lang ay kilala ko na siya. Marahil hindi mo siya natatandaan ngunit buong buhay mo kasama na natin siya."

"Ngunit bago ko ipaliwanag ang lahat ay kailangan na nating magmadali bago pa tayo maabutan ng mga Pintados." Pagpapatuloy ng kanyang Ina.

"Pintados? Ano yun?." Tanong ni Daina.

"Basta anak, saka ko na ipaliwanag ang lahat kapag ligtas ka na."

Ngunit bago pa man sila makapasok sa kanilang bahay ay dumating ang mga Pintados na agad sinalakay at hinuli sina Daina. Dahil sa may angking lakas at kapangyarihan si Romano ay agad niya tinulungan sina Daina. Binuhat niya ito at mabilis na tumakbo papalayo sa mga Pintados. Habang ang Ina ni Daina ay nagpaiwan at nagpahuli sa mga ito para na rin magakaroon ng pagkakataon na makalayo at makatakas sila Romano.

"Romano, yung nanay ko. Balikan natin." Pagmamakaawa ni Daina.

"Wag ka magalala sa kanya. Magiging okay din siya. Sa ngayon ay kailangan natin maakalis dito hindi na ligtas ang lugar na to para sayo."

"Sino ba ang mga yun? At bakit ganun ang itsura nila?" Tanong ni Daina.

Ang mga Pintados ay ang mga espiritu ng mga taong ikinulong sa kadiliman dahil na rin sa kasamaang kanilang ginawa noong nabubuhay pa sila. Ang mga itsura nila ay karaniwang kalahating tao at kalahating hayop. Minsan naman sila ay sumanib sa katawan ng mga hayop na kanilang inangkin. Ang mga Pintados ay mga alispures ni Diyosa Mayari, ang Diyosa ng Kadiliman at Buwan. Ang mga pintados ay may mga guhit na latin sa kanilang katawan at mukhang na iginuhit ni Diyosa Mayari para hindi sila makatakas sa kanilang pagkakakulong sa kadiliman

"Sila ang mga Pintados. Hindi sila mapagkakatiwalaan."

"Bakit nila ako hinahabol? Anong kasalanan ko sa kanila?"

"Malalaman mo din ang lahat kapag nakarating na tayo sa Santuwaryo. Doon masasagot lahat ng katanungan mo."

"Santuwaryo? Ano yun? At saan mo ba ako dadalhin? Hindi kita kilala kaya ibaba mo na ako.!"

Hindi kumibo si Romano at patuloy lang siya sa pagtakbo.


SANTUWARYO

Sa isang kalye na malayo sa kabihasnan dinala ni Romano si Daina. Sa isang lugar na hindi masyadong dinadayo ng mga tao, isang lumang gusalisa pagitan ng ika-apat and ika-anim na lansangan ang pinasok nila.Isang makipot na daan ang kanilang binaybay at sa dulo nito ay may isang matandang lalaki na nakaupo at nagbabantay. Tumango ang matandang lalaki ng makita si Romano; tanda ng pagbigay pugay sa binata.
 
Sa pinakadulo ng eskinita ay isang pang lumang hotel ang nakatayo. Halatang wala nang taong nakatira rito at abandunado na. Nagtataka si Daina dahil ngayon pa lang niya nakita ang lugar na kinatatayuan ng gusali. Napansin niya ang nakatambay sa labas ng hotel na may kakaibang itsura. Sa may pintuan ay may dalawang batang babae na masayang naglalaro. Amarilyo ang kulay ng balat ng dalawang bata, maliit ang mukha, may mapupulang mata at parehong nakasuot ng mahabang damit na magkahalong kulay itim at abo. Sa paglapit ni Daina sa dalawang bata ay nagiba ang hugis at itsura nito. Naging isang munting ada ang dalawang bata, mga isa o dalawang pulgada ang haba. Ang isang ada ay may pakpak na hugis dahon ng maple, mapupula at matingkad ngunit kumikinang sa tuwing pinapagaspas niya ito.Ang isang ada naman ay maputi na gaya ng niyebe. Ang pakpak nito ay hugis niyebe din ngunit kulay asul at kumikinang na parang kristal sa tuwing pinapagaspas niya ito. Masayang lumipad palayo ang dalawang ada habang papalapit si Daina sa kanila. 

Sa pagpasok nila sa lumang gusali ay lumuwa ang mata ni Daina sa kanyang nakita. Kakaiba ang itsura ng looban ng gusali kumpara sa labas na anyo nito. Mas maaliwalas at maliwanag ang looban ng gusali. Ang bawat sulok nito ay pinapailawan ng mga kristal na nakabitin sa pader. Ang itaas na bahagi naman ay pinapailawan ng nagliliyab na apoy na kung titingnan ay isang malaking Santelmo ngunit kulay asul ang apoy na nilalabas nito. 

Isang napakagandang babae ang sumalubong sa kanila. Si Vashti, isang babae na nagmula sa angkan ni Dal'Lang; ang dyosa ng kagandahan. Maputi ang balat, may mahaba at kulay kahel na buhok, at kulay berde ang mga mata. Hindi na nagtanong si Vashti kung sino ang kasama ni Romano. Nagbigay galang si Vashti kay Romano na may kasamang paglalandi. 

"Ikaw pala Romano. Ito na ba yung sinasabi nila na sasagip sa ating lahat? Hmmmm.. Mukhang wala sa itsura niya pero may kakaibang lakas akong nararamdaman sa kanya." Paglalandi ni Vashti kay Romano. 

"Andyan ba na si Haring Langitnon?" Tanong ni Romano.

"Oo kanina ka pa niya hinihintay. Nasa baba siya. Dumiretso na ka lang muna doon. Ako na ang bahala kay Daina."

"Sige, pakidala na lang muna siya sa kanyang kwarto sa itaas para makapagpahinga. Bigyan niyo na din nang makakain baka nagugutom siya."

"Daina, sumama ka muna sa akin akong bahala sayo. Kailangan mo muna magpalit ng damit at may kakaibang amoy ang suot mo" Sambit ni Vashti.

Dinala ni Vashti si Daina sa isang napakaling silid na may isang kama sa gitna. Isang malaking bote na naglalaman ng alitaptap ang nagbibigay liwanag sa silid. Dahil sa pagod ay humiga muna si Daina at nakatulog.


PAGMULAT SA KATOTOHANAN

Makalipas ang ilang oras ay isang katok ang gumising kay Daina. Binuksan niya ang pinto at laking tuwa niya nang makita niya ang Ina niya sa pintuan. Niyakap niya ito ng mahigpit at naluluha sa saya nang makitang buhay at ligtas ang kanyang Ina. Pinaliwanag ng kanyang Ina kung paano siya nakatakas sa mga Pintados. Ilang minuto pa ay dumating din si Romano sa kwarto at nakitang nagiiyakan ang dalawa. Hindi na sana isturbohin ni Romano ang dalawa ngunit nakita siya ni Celestina na pumasok sa kwarto kaya tinawag niya ito.

"Romano, andyan ka na pala."

"Nais na kayo makita ni Haring Langitnon. Naghihintay na siya sa silid niya."

"Inay sino si Haring Langitnon at bakit andito tayo? Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan natin magtago at bakit may humahabol sa akin. Hanggang ngayon ay hindi parin malinaw sa akin ang lahat." Pagtatanong ni Daina.

"Anak, bago tayo pumunta sa Hari ay nais ko munang malaman mo na kahit anong mangyari ay mahal na mahal kita. Wala akong hinangad kundi ang kaligayahan at kaligtasan mo. Ngunit kailangan mo nang malaman ang lahat tungkol sa pagkatao mo. Kailangan mo na din malaman ang pinanggalingan mo para narin sa kaligtasan mo."

"Kaligtasan? Bakit? May masama bang mangyayari sa akin? At sino ang gagawa sa akin ng masama? Ang mga Pintados na ang itsura ay gaya ng mga halimaw na napapanuod ko sa TV?" Sunod sunod na tanong ni Daina.

"Tama anak, ang mga halimaw na napapanuod mo sa TV ay totoo. Sila ang mga Tigbanwa, kalahating tao at kalahating engkanto. Ang dugong nananalaytay sa kanila ay purong dugo ng tao at busilak na dugo ng isang engkanto. Noong una pa man ay gusto na nila ng pantay na karapatan gaya ng sa tao. Ngunit mahirap para sa mga namumuno ng bansang ito ang bigyan sila ng parehong karapatan dahil na rin sa mga balitang nagsisimula mismo sa kanila ang kapahamakan at gulo." Paliwang ni Celestina.

"Gulo? Paano?"

"Noong unang panahon bago pa man sila lumantad sa mga tao ay nagkaroon na ng mga patayan at sakuna dahil na rin sa pagdumi ng isip ng mga Tigbanwa na kagagawan ni Mayari. Dahil sa galit at puot na kinimkim ng mga Tigbanwa ay nabahiran ng kasamaan ang puso at isipan nila. Hinaluan ni Mayari ang kanilang dugo ng dugo nga kadiliman na galing sa mismong dugo niya kaya naging halimaw ang mga itsura nila at nagkaroon ng kakaibang kapangyarihan at lakas. Tinawag niya ang kanyang mga alagad na Pintados, ang ang tanging sinusunod ay siya lang." Paliwanag ni Celestina.

"Daina, ang dugo na taglay mo ay hindi purong dugo ng tao. May halong dulo ito ng isang Tigbanwa. Ang dugong taglay mo ay dugo ng isang Aswang at busilak na dugo ng isang Diwata. Ang pagkakaiba mo sa kanila ay naging puro ang dugong Aswang na nananalaytay sayo kaya itsurang tao ka pa din at hindi kalahating hayop. 

Sa mahigit isang daang libong taon, ikaw pa lang ang ipinanganak na Mulato... ulit. Kaya nga siguro hinahabol ka ni Mayari dahil sa gusto niyang angkinin ka at gawing sandata." Ang mga Mulato ang isa sa pinaka makapangyarihang nilalang sa mundo ng Elementalia. Kapag hindi nagabayan ng maayos ang isang Mulato sa saktong edad nito ay maaring maging isang masamang Mulato ito na siyang wawasak sa mundo ng Elementalia." Pag-amin ni Celestina kay Daina.

"Ano? Isa akong Aswang?" Tanong ni Daina sa Ina.

Sa pagkakataong ito hindi makasagot ng diretso si Celestina kay Daina. Ayaw niyang sa kanya manggagaling ang ang katotohanan dahil na rin sa pagmamahal niya sa anak. Ngunit kailangan niya ipagtapat ang katotohanan para na rin maliwanagan siya sa lahat.

"Anak, ang totoo niyan ay hindi ako ang tunay mong Ina. Isa akong bantay. Ako ang inatasan na magbabantay sayo dito sa mundo ng mga tao. Isa akong Diwata. Kahit na inatasan ako para maging bantay mo ay minahal kita ng buong buhay ko. Anak kita dito sa mundo at ako ang iyong ina." Pagtatapat ni Celestina.

"Ano? Hindi totoo yan. Hindi ako naniniwala. Pero ung totoo man yan bakit hindi mo sinabi sa akin ang katotohanan?" Sagot ni Daina.

"Anak patawarin mo ako, pero kailangan ko itago sayo ang katotohanan para na rin sa iyong proteksyon at kaligtasan. Heto ang tamang panahon para malaman mo ang lahat. Nasa wastong gulang kana para pumili at piliin ang buhay na gusto mo." 

Hindi makapaniwala si Daina sa kanyang narinig. Ngayon lang niya naalala at napansin na kaya pala walang kupas ang ganda na taglay nang kanyang Ina ay dahil sa hindi ito tunay na tao. Kung ano ang itsura niya noong dalaga pa ito ay ganun pa rin ang itsura niya magpahanggang ngayon.

"Anak, mas mabuti kung malaman mo ang buong katotohanan kay Haring Langitnon."

"Oo nga Daina, mas mabuti pang puntahan na natin ang Hari para mas maintindihan mo ang lahat at para na rin malaman mo sa kanya mismo ang katotohanan at para na rin siguro makaharap mo ang taong matagal ka na gusto makita." Sambit ni Romano.

Palaisipan kay Daina ang sinabi ni Romano. Hindi pa rin siya makapaniwala sa mga narinig niya mula sa babae na inakala niyang kanyang totoong Ina. Ang buong akala niya na pangkaraniwang tao lang siya, isang simpleng babae na may pangarap sa buhay - ang umibig, ang magtagumpay bilang isang sikat na manunulat, ang maging mabuting anak sa kanyang ina, ang magkaroon ng sariling pamilya balang araw. Ang hindi alam ni Daina ay may mas malaking responsibilidad siya na dapat niyang gampanan sa mundo ng mga tao at sa mundo ng Elementalia.



Hanggang saan ang kayang tanggapin ni Daina?
Anong tulong ang maibibigay ni Haring Langitnon kay Daina?
Sino nga ba si Haring Langitnon? 


*****

Ang unang bahagi ng Kwentong ito ay nakakamit ng ikasampung karangalan sa Bagsik ng Panitik 2013 ng Damuhan. Salamat sa nagbasa at sa mga humusga sa patimpalak!
↧

Ang Damuhan, Ang BnP, at Ako

March 5, 2013, 2:32 pm
$
0
0
Nakakatuwang isipin na ang pinaghirapan mong kwento ay mapansin, purihin, at mabigyan ng karangalan lalong-lalo na kapag galing ito sa mga kapwa mo blogero. Sa totoo lang plastik kung sabihin ko na hindi ko naman hinangad na mabasa ng nakararami ang aking mga sinusulat sa blog na ito at hindi ko hinangad na sana ay maraming mag comment sa post ko, o di naman kaya ay purihin ang gawa ko. Kahit sino naman sigurong manunulat ay hinangad na mabasa ang pinaghirapan natin diba? Kaya Oo! Kailangan ko ang kunting awa niyo.. Mag comment naman kayo sa mga post ko. Utang na loob! Lol.

Kidding aside...(minsan lang ako magpatawa..Waley pa!)

Unang-una, personal blog ito; dapat ay patungkol sa sarili at sa mga kalokohan ko ang mga nakasulat dito. Pero gaya ng wika dynamic din ang utak ng isang tao. Pangalawa, hindi ako mahilig magsulat ng mga kwentong gaya ng entry ko. Marahil sa haba ng panahon ay nagbago na ang pamamaraan ng pagsusulat ng isang blogero. Gaya ko na hindi mahilig magsulat ng kwentong katha, masarap isipin na nabibigyan ng pagkakataon ang mga gaya ko na mailabas ang mga gusto kong isulat isa na dyan ay sa pamamagitan ng BnP (Bagsik ng Panitik). Sa taong ito ay sinubukan kung sumali. Ito ang unang pagkakataon na sumali ako, if I remember it right. Ang reason ko talaga bakit ako sumali ay para suportahan ang kaibigan kong si Bino. Hindi ko hinangad na manalo kasi madaming magagaling na sasali. At hindi naman siguro masama na magtry diba?

Well, hindi naman nasayang ang effort ko, kahit dumugo utak ko sa kakaisip ng konsepto para sa BnP dahil sa  pagtatapos ng Bagsik Ng Panitik 2013 ng Damuhan ay nailagay sa ika-sampung karangalan ang kwentong inilahok ko na pinamagatang,  

...drum roll please...

GINTONG BAKAL NA PLUMA. Akalain mo out of 49 entries, nakapasok pa ako at nailagay sa ika sampung pwesto. Astig diba?

Para patunayan ko sa inyo.. Heto ang badge bilang patotoo na nasungkit ko ang ika sampung karangalan.


Kitam? Naniniwala na kayo? Hindi ko gawa ito ha. Galing ito sa may-ari ng Damuhan na si Bino. Tanong niyo pa! Lol

At akalain mo din na may PART TWO ang inilahok ko na entry. Kung gusto niyo lang naman ipagpatuloy ang kwento ni Daina ay dito niyo mababasa yun... ELEMENTALIA: TRUTH

Ginaganahan na akong magsulat ng mga ganitong kwento. Kaya ipagpapatuloy ko ang pagsulat ng nga kwentong karumaldumal at kahindik hindik..Lol..Baka heto na ang chance ko na maging sikat at yumaman gaya ni Stephanie Meyer, J.K Rowling, etc. Nyahahaha!

Anyways, maraming salamat sa mga hurado ng BnP 2013 at mga bumubuo nito, salamat kay Bino at sa Damuhan, salamat sayo, ikaw na nagbabasa nitong thank you post ko. Higit sa lahat MARAMING SALAMAT KAY LORD! PRAISE GOD!

Hanggang dito na lang muna . Mahal ko kayo!!!
↧
↧

ELEMENTALIA: AMIGOS

March 19, 2013, 9:22 am
$
0
0



Unang Bahagi - GINTONG BAKAL NA PLUMA
Ikalawang Bahagi - TRUTH



Isang katok ang sumira ng katahimikan sa loob ng kwarto kung saan naroon sila Daina, Romano at Celestina. Binuksan ni Romano at pinto at nakita niyang si Vashti ang kumakatok. Seryoso ang mukha ni Vashti. Ibang-iba sa itsura niya noong unang kita ni Daina dito. Tinitigan lang siya ni Romano ng ilang minuto. Ngiti lang ang ginanti ni Vashti sa mga titig niya. Tila ba naguusap sila gamit ang kanilang isipan. Matapos ng ilang minuto ay umalis na si Vashti nang walang kahit anong salitang sinabi. Sinara ni Romano ang pinto at sinabing...

"Andito na sila Celestina. Kailangan na natin tumungo sa pulang silid."

"Sige." Mailking sagot ni Celestina.


"Teka, sinong dumating?" Tanong ni Daina.

"May mga mga espesyal kang bisita na gusto kang makita." Banggit ni Romano.

"Naghihintay sila sa kwarto sa ibaba. Halika at puntahan natin sila." Dugtong ni Romano.

Bumaba sila sa unang palapag ng gusali at tumungo sa silid na may kulay pulang pinto. Bago pa sila makarating ay nakaramdam si Daina ng kakaibang lakas sa loob ng silid. Ganun na ganun ang pakiramdam niya bago pa mangyari ang sakuna sa kanilang paaralan. Tinanong ni Celestina ang anak kung maayos lang ba ang kanyang pakiramdam dahil nakita niya itong nanginginig at pawisan. Tumango si Daina at sinabing maayos lang siya at wala siyang dapat ipag-alala sa anak.

Binuksan ni Romano ang pinto at bumungad kay Daina ang mga pamilyar na mukha na naghihintay sa kanya sa loob ng silid. Hindi makagalaw si Daina sa kanyang nakita dahil nakatayo sa harapan niya ang tatlong matatalik niyang kaibigan, si Beca, Si Jethro, at si Andrew.

"Pano nangyari? Pano kayo nakapunta dito? Pano niyo nalaman ang lugaar na to? Andrew? Jethro? Akala ko kung ano na nangyari sa inyo." Ang sunod sunod na tanong ni Daina sa mga kaibigan.

"Dain, masaya akong makita kang ligtas at nasa mabuting kalagayan." Salubong ng masayang si Beca na may kasamang yakap sa kaibigan.

"Daina, kahit na ayaw kita ay kahit na palagi mo inaagaw ang oras ko kay Beca ay masaya akong makita kang ligtas." Biro ni Jethro kay Daina.

"Ikaw talaga kahit kailan Jethro puro ka biro." Sagot ni Daina.

Habang masayang nagkukumustahan sina Beca at Daina, si Andrew ay nakatayo lang at nakatitig sa may bintana. Tila wala siyang gana na kamustahin si Daina o titigan man lang ito sa mata. Nilapitan siya ni Daina at kinamusta ang kalagayan nito. Maikli lang ang sagot ni Andrew na tila ayaw makipag usap sa dalaga.

"Ayos lang." Maikling sagot ni Andrew.

"Mabuti kung ganun." Sagot ni Daina.

Humarap si Andrew kay Daina at biglang niyakap ng mahigpit ang dalaga. Nagulat si Daina sa ginawa ni Andrew pero masaya siya at may pag-aalala pa rin pala ang binata sa dalaga. Hindi makagalaw si Daina sa yapos ni Andrew sa sobrang higpit nito. May pagkailang si Daina sa ginawa ng binata dahil sa hindi naman niya ito nakitaan ng pag-aalala bago pa mangyari ang sakuna. Biniro sila ni Beca na bagay silang dalawa at sana ay sila ang magkatuloyan. Biglang pamumula ng mukha ni Daina na halatang nahihiya sa ginawa ni Andrew .Tinanggal ni Andrew ang pagkayakap sa dalaga. Sinabihan niya si Daina na siya ang magiging tagapagtanggol nito simula sa araw na ito. Ngumiti si Daina senyales na gusto niya ang narinig niya galing sa binata.

"Teka, hindi ko pa rin maintindihan kung bakit kayo andito. Pano kayo nakaligtas sa nangyari sa silid aklatan?" Tanong ni Daina. 

"Ah yun bah, hmm.. pano ko ba ipapaliwanag sayo?" Nakangiting sagot ni Beca.

"Ahh, Beca sinabi ko na sa kanya ang totoo. Kung ano siya at kung sino ako sa buhay niya." Sagot ni Celestina.

"Ah okay...Kasi.. ano eh.. ahh kasi..." Utal na sagot ni Beca.


"Kasi hindi kami mga mortal."Matapang na dugtong ni Andrew

"Huh? Pati ba naman kayo?" 

"Ayaw mo? Choosy ka ganun?" Pabirong sagot ni Jethro. 

"Simula pa lang nung mga bata pa tayo magkasama na tayo sa Elementalia. Ang mga magulang natin ang may kagustuhan na magkasama tayo dito sa mundo ng mga tao para mabantayan ka." Dugtong ni Andrew.

"Tama si Andrew. Maliban kay Romano sila ay bantay mo din." Paliwanag ng kanyang Ina.

"Bakit hindi ko man lang naramdaman na may kakaiba sa kanila. Si Beca, bata pa lang kami siya na ang lagi kung kasama." Tanong ulit ni Daina.

"Sabihin na nating hindi ka pa hinog. Wala ka pa sa wastong edad para maramdaman mo ang kapangyarihan namin." Paliwanag ni Romano.

"Tsek! At sa darating mong kaarawan mag 18 ka na. Yun ang nakatakdang edad para maging ganap ka nang Mulato. At sa araw na iyon, mararamdaman mo ang kapangyarihan ng kahit anong nilalang sa mundo ng Elementalia at mundo ng mga Tao." Dugtong ni Beca.

"Ah ganun ba? Pasenya na pero info overload na ako. Di ko na ata kaya tong mga naririnig ko. Nakakahilo. Baka naman ang sunod na malalaman ko ay magiging tagapagmana ako ng isang kaharian at isa akong prinsesa?" 

"Tsek!" Sagot ni Beca.

"...O di naman kaya ay kailangan kong mamatay para sa katahimikan ng mundo niyo... tama?"

"Tsek!" Sagot ulit ni Beca.

"Beca!" Sigaw ni Andrew.

May kunting katahimikan sa loob ng pulang silid. Hindi parin makapaniwala si Daina sa mga pangyayari. Pero kailangan niya maging matatag at maging matapang.

"Relax ka lang friend, wag masyado ma-stress. Life is beeautiful and so are we. Diba?" Makulit na sagot ni Beca.

"Oo nga tama na yan. Siguro kailangan na natin umpisahan ang paglalakbay sa mundo ng Elementalya. Kailangan na tayo ng Hari ngayon." Sagot ni Romano.

Lalapitan sana ni Romano si Daina ngunit mabilis na lumapit si Andrew sa kanya. Nakatitig lang siya sa dalawa habang naguusap ito. Kita niya ang pag-aalala ni Andrew kay Daina. Nakaramdam ng kunting pagseselos ang binata.

 "Tara na, kailangan na natin umalis. Nakahanda na ang lahat sa ating paglalakbay." Saad ni Romano.

"Daina, andito lang ako sa tabi mo. Pasensya ka na pala noong mga nakaraang araw at wala ako sa tabi mo. Kailangan ko lang kasing umalis dahil may mahalagang bagay akong inayos." Saad ni Andrew.

"Wala yun Andrew. Ang mahalaga ay ligtas ka." 

"Tara na... Tama na yang pa cute mo Andrew." Singit ni Romano na sa mga oras na yun ay halata na ang pagseselos na sa pagiging malapit nito kay Daina.

"Hindi ako nagpapacute huh! Sinasabi ko lang na simula ngayon ako na ang magiging bantay niya at poprotektahan ko siya kahit anong mangyari." Sagot ni Andrew.

"Tama na nga yan. Tara na! Sagot ni Daina na may pagkainis sa dalawa.

"Bex, kailangan mo ikwento sa akin ang lahat. Nangako ka sa akin nung nasa klinika pa tayo na may sasabihin ka. Tungkol ba dito yung sasabihin mo?" Tanong ni Daina.

"Oo, kaso dumating ang mga Pintados kaya hindi na ako nakapunta sa inyo."

"Kayo din ba sinalakay ng mga Pintados?"

"Oo, lahat ng taong may koneksyon sayo ay gustong hulihin ng mga Pintados."

"Bex, Daina, tara na. Nakahanda na ang lahat sa ating paglalakbay." Pagsingit ni Jethro.

"Tara na Daina, pagdating natin sa Elementalia makikita mo din ang tunay naming anyo. Ipapasyal kita sa Mundo ng Elementalia..." Natutuwang kwento ni Beca.

Tinungo nila ang bakuran sa likod ng gusali. Sa gitna ng bakuran ay may napakalaking puno ng Almaciga na ang bawat ugat nito ay nagsisilbing hangdan paakyat sa mga sanga na abot hanggang langit. Sa laki ng mga ugat ng punong nakita ni Daina ay mistulang nakahawak sa kailaliman ng lupa at ang mga sangga nito ay parang humahawak sa kaulapan na walang katapusan. Tinanong ni Daina ang kanyang ina kung ano ang punong iyon. Ayun kay Celestina, ang punong nakikita nila ngayon ay nagsisilbing daan ng ibat-ibang mundo.  Ang Kailaliman (Mundo sa ilalim ng Lupa), ang Gitnang Mundo (Mundo ng mga Tao) at ang Mundo sa Kahangingan; ang mundo ng liwanag at kadiliman. Ang Mundo ng Kahanginan ay nahahati sa tatlong mahiwagang mundo kung saan napabilang ang mundo ng Elementalia.

Tumambad sa kanilang harapan ang isang matandang lalaki na si Fon Kayoo, ang Espiritu ng Puno na nagsisilbing bantay sa mahiwagang Puno ng Almaciga. Nagbigay pugay si Fon Kayoo sa kanila at hiningi ang susi para sa kanilang paglalakbay. Tinanong ni Celestina si Daina kung nasa kanya pa ba ang Gintong Bakal na Pluma sa kanyang bag. Kinuha ni Daina ang pluma at ibinigay kay Fon Kayoo. Itinaas ni Fon Kayoo ang pluma at lumutang ito paitaas at biglang naging susi. Binigay niya ang susi kay Daina at sinabing buksan ang pinto na nakikita niya sa gitna ng ugat ng puno. Lumapit si Daina sa pinto, gamit ang susi ay binuksan niya ito. Sa pagbukas niya sa pinto ay isang napakaliwanag na bagay ang sumalubong sa kaniya na sa sobrang liwanag nito ay ipinikit niya ang kanyang mga mata hanggang sa nawalan ulit siya ng malay...

↧

Alta Vista De Boracay Experience

March 28, 2013, 11:33 am
$
0
0
It's summer time. Holy week is coming. And the best part is, its my birth month. How to spend all these?

A great vacation in the island of Boracay!

Boracay was recognized as the 2nd Best Beach in the world by TripAdvisor in its Travelers' Choice Awards 2011. It was also awarded the 2nd Best Island in Asia and 4th Worldwide by Travel + Leisure Magazine in the same year. 

And where's the best place to stay when in Boracay? Well... worry no more because I just found one of the cleanest and nicest place in the island - Alta Vista De Boracay. 



It is located on a 4-hectare prime property on the hillside. It's breathtaking view will surely capture your heart as the resort allows you to see its surrounding sea and mountains, regardless of where you are at the resort.




Usually, when I'm on vacation there are two things that I always consider specially when I'm looking for a place to stay. After all, vacation is to relax and to make yourself free from stress or worries from work and other stuff.


PRIVACY

Since the location of the resort is on a hillside, there is a 100% assurance that the place is not that crowded. I tell you, the location of the rooms are is noise proof. It's perfect for people who want to rest while looking at the beautiful sea and  mountains.





COMFORT & LUXURY

If you're looking for comfort, then there rooms are spacious and wide. Its great specially when you are traveling in groups. They have two types of rooms; one is the Loft, good for 6 people. And the Deluxe Room, maximum of 4 adults in a room. The bathrooms are also clean and all rooms have air conditioning, and balcony/lanai/terrace, cable television, coffee/tea maker, daily newspaper, two-queen sized beds, hairdryer, minibar, private toiler and bath, refrigerator, safe and telephone. They also have a spa and massage area, clean swimming pool, conference room which is good for company related meetings and activities.

Queen Sized Bed

Two-Queen Sized Bed (Hindi kasama ang room attendant...LOL)

Clean Bathroom/Lavatory

Living Room Couch (You can convert the couch as beds.. which I did)

Kitchen Area and the Upper part of the Loft going to the bedroom

The Living Room

Two-Queen Sized Bed (Perfect for Honeymoon? In Group? LOL)

Kitchen

Swimming Pool

Swimming Pool

Lobby going to the Ocean Mist Spa

Goods and Products for Sale

Ocean Mist Spa Frontdesk

Lobby going to the Spa/Massage Room

Massage Room





It was a pleasure staying in Alta Vista and an experience worth keeping. So what are you waiting for? Find your worry-free escape in Alta Vista de Boracay. Enjoy!


Room Rates:

Deluxe - Php 7,320 nett
Loft Suite - Php 10,980 nett

Room rate inclusive of Breakfast for two, Tax and Service Charge. Extra Person charge - Php 1,830 nett inclusive of Breakfast.

For Reservation:

Alta Vista de Boracay
Brgy, Yapak, Boracay Island
Malay, Aklan, Philippines 5608
Email: frontofficeAVB@yahoo.com
Tel: +63(36)288 9888

Manila Reservations Office
5th Floor DMCI Homes Corporation Center,
1321 Apolinario Street, Brgy. Bangkal,
Makati City, Philippines 1200
Email: peej_wo14@yahoo.com
+632.403.BORA (2672)

WEBSITE: www.altavistadeboracay.com.ph
↧
Search

RUN

April 4, 2013, 9:37 am
$
0
0

Unang Bahagi - STRANDED
Ikalawang Bahagi - TAKEN




"Wag kang mag-alala di kita pababayaan."

Yan ang mga salitang binitiwan ni Noel habang yakap-yakap si Andrea. Pilit iniiwasan ni Andrea ang mahigpit na yakap ni Noel ngunit nanaig sa kanya ang kaginhawaan at kapayapaan dahil sa mga yapos ng binata. Di na pumalag si Andrea at hinayaan na lang ang maikling oras na nalalabi. Naisip ni Andrea na baka yun na ang huling yakap ni Noel sa kanya..

Hindi mahirap mahalin ni Noel. Matalino, maalaga, at mabait. Noon pa man sa pinapasukan nila ay nakakitaan na siya ng kabaitan. Ngunit sa likod ng kanyang pinapakita ay tila may misteryong bumabalot sa kanyang pagkatao. Pakiramdam ni Andrea ay may mahalagang bagay siyang tinatago tungkol sa kanyang nakaraan. Walang nakakaalam kung saang probinsya siya nanggaling. Walang nakakapunta sa bahay na tinitirhan niya. At walang kahit na sino ang nakakakilala sa kanyang pamilya. Isang malaking palaisipan. Ngunit, baliwala na ang lahat. Hindi na mahalaga ang kung ano siya at ang tinatago niya. Ang mahalaga ay andyan siya.

"Kailangan na nating umalis habang mataas pa ang sikat ng araw. Mas malaki ang pag-asa na makaiwas sa mga Taong Gala."

Tumungo si Noel sa may pintuan at itinuon ang kanang kamay sa hawakan ng pinto habang ang isang kamay niya ay hawak-hawak ang kamay ni Andrea. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ni Andrea. Sinimulan ni Noel ikutin ang hawakan para buksan ang pinto. Tumingin ulit si Noel kay Andrea. Ngumiti si Andrea. Ngunit bago pa tuluyang buksan ni Noel ang pinto ay sinabi ni Andrea kay Noel na kahit ano man ang mangyari paglabas nila sa imbakan ay kailangan nil Noel na mabuhay. Kailangan niyang tumakas at lumayo. Kapag naging isa na si Andrea sa mga Taong Gala ay kailangan niyang tapusin ang buhay ni Andrea nang hindi ito makasakit ng iba at mahirapa pa. Nangako naman si Noel na gagawin niya iyon pero nangako din siya na hindi niya hahayaan na may masamang mangyari sa akin.

Binuksan ni Noel ng paunti-unti ang pintuan.Sinalubong sila ng maaliwalas na sikat ng araw. Masangsang ang amoy ng hanging ngunit maganda sa pakiramdam na tila ba umaalingawngaw ang pag-asa sa tuwing dumadampi ang malamig na hangin ng umaga.

Pinagmamasdan ni Noel ang paligid para siguraduhin na walang Taong Gala sa paligid.

Isang hakbang...dalawang hakbang... taklong hakbang... walang Taong Gala.

Inikot nila ang buong gusali at walang bakas ng Taong Gala sa paligid. Lumabas sila sa gusali at tinignan ang labasan. Walang kahit na anong kapahamakan silang naramdaman. Nakakabingi ang katahimikan.

"Noel, san tayo pupunta? May pagtataguan pa ba tayong ibang lugar?" Tanong ko sa kanya.

"May alam akong lugar ngunit di ako sigurado kung ligtas sa lugar na iyon."

"Sige ikaw na ang bahala. Basta kailangan namin bilisan para di tayo maabutan ng dilim."

Walang tigil ang kanilang pagtakbo. Pawisan. Pagod. Nakakauhaw. Ngunit hindi pwedeng huminto. Kailangan patuloy lang sa pagtakbo.

Mga tatlong oras silang paikot-ikot. Hindi nila alam ang lugar na dinaanan nila. Takbo lang ng takbo.  Narating nila ang isang pribadong ospital sa syudad. Huminto si Noel sa pagtakbo. Tinitigan ang buong gusali. May halong tuwa at lungkot ang kanyang mga mata. Binitiwan niya ang pagkakahawak sa kamay ni Andrea. Tinanong siya ni Andrea kung iyun ba ang lugar na sinasabi niya. Tumango siya. Parang malayo ang kanyang isip. Parang may mga ala-ala siyang pilit na binabalikan habang mahigpit ang titig sa ospital. Hinikayat niya si Andrea na pumasok sa loob. Kinabahan si Andrea.

"Noel, ayos ka lang ba?"

"Ha? Ah oo, ayos lang ako. Tara na pumasok na tayo."

Pagpasok nila sa ospital ay ramdam ni Andrea ang kaba at ang masangsang na amoy ay mas nagpatindi pa ng takot niya. Tumungo sila sa ikalawang palapag kung saan naroon ang Nursery Room. Dumungaw si Noel sa salamin na tila may hinahanap siya.

"Noel? Ayos ka lang ba talaga? Kanina ka pa balisa."

"Oo, ayos lang ako. Sinisigurado ko lang na walang Taong Gala dito. Mas mabuti nang mag-ingat tayo."

Habang patuloy sa pagtitig ni Noel sa loob ng Nursery Room ay narinig nila na bumukas ang pinto sa kabilang kwarto. Mabilis na pumasok si Noel sa Nursery Room para magtago. Nakahanap sila ng matataguan, sa isang aparador sa bandang sulok ng kwarto. Papalapit ang mga yapak ng Taong Gala sa aparador. Sumilip si Noel sa maliit ng butas at nakita niya ang Isang babaeng Gala. Naamoy sila nito. Pilit na binubuksan ng Gala ang aparador ngunit hindi ito mabuksan dahil mahigpit ang hawak ni Noel sa loob ng aparador. Nanginginig si Andrea. Niyakap siya ni Noel at bumulong na wag matakot. Sumilip ulit si Noel sa butas. Nakita niya na nakatayo lang sa lagayan ng mga sanggol ang babaeng Gala. Nakatitig ito sa isang kuna sa may pintuan. Paminsan-minsan ay tumititig ang Gala sa aparador kung saan sila nakatago. Inilapit ni Noel ang kanyang mga mata sa butas upang mas lalong usisain ang ginagawa ng Gala. Nilakihan niya ang kanyang mga mata para maaninag ng maayos ang itsura ng Gala. Bumitiw sa pagkayakap si Noel kay Andrea.

"Imposible!" Ang bulong ni Noel.

"Ano? Anong sabi mo?" Tanong ni Andrea.

"Andrea, ang babaeng Gala. Kilala ko siya. Hindi ito maari." Sambit ni Noel na may halong panginginig at sa pagkakataong iyon ay may luha siyang naaninag sa mga mata ni Noel.

"Ha? Sino? Pano? Sino siya?" Sunod-sunod na tanong ni Andrea.

"Kailangan ko siyang tulungan."

"Ano? Bakit? Baka delikado."

"Hindi! Tingnan mong mabuti ang Gala. Tignan mo ang kanyang mga mata. Hindi ito mukhang Gala. Normal ang kanyang mga mata. Ang ang ngipini niya hindi nakalabas. Normal na tao ang babeng yan." Ang paliwanag ni Noel.


"Pero Noel, baka kung anong mangyari kapag lumabas tayo dito."

"Ngunit kilala ko ang babaeng yan. Kilala ko siya."

"Noel..."

Bago pa man makapagsalita si Andrea ay binuksan ni Noel ang aparador at tumakbo ito palapit sa babaeng Gala.

"Claire?" Ang pangalang binanggit ni Noel.

Walang kibo ang Gala. Nakatitig pa din ito sa kuna ng bata. Pinagmasdan ko si Noel. Nanginginig siya habang papalapit sa babae. Umiiyak si Noel. Binanggit ulit niya ang pangalan ng babae na may panginginig sa boses niya. Lumingon ang babae sa kanya. Dahan dahan itong lumapit sa kanya. Masama ang titig sa kanya. Tila hindi siya kilala ng babae.

"Ikaw...Ikaw...Ikaw... Takbo.. Ikaw.. Takbo.. Takbo.. Takbo.. Ikaw...?" Sunod-sunod na saad ng babae.

"Claire, please... Naririnig mo ba ako? Claire...Ikaw nga toh!"

Habang binabanggit ni Noel ang pangalan ng babae ay dahan dahan siyang lumalapit dito. Nang palapit na siya sa babae ay niyakap niya ito ng mahigpit. Walang tigil sa pagiyak si Noel habang ang babae naman ay patuloy pa rin sa pagsasalita ng mga salitang.. IKAW at TAKBO....

 Naguguluhan si Andrea kung sino si Claire sa buhay ni Noel. Hindi niya alam kung ano ang gagawin sa mga oras na iyon. Hindi niya alam kung ano ang nangyari kay Claire. Palaisipan sa kanyang ang katagang.. Ikaw at Takbo.


Itutuloy...

↧

Where Art Thou Kulitis, The Podcast?

April 4, 2013, 10:46 am
$
0
0
Remember Kulitis? 

Wala lang naalala ko lang siya. LOL.

Well, bigla ko lang naisip kung nasaan na siya at hindi na nakapag update ng blog niya na nakakatuwa. Nag blog hop kasi ako ngayon at bigla ako napadaan sa blog niya na Kulitis, The Podcast. Naalala ko lang na ako pala ang unang na feature sa blog niya. Nakakatuwang pakinggan at balikan lang.

Pero hindi talaga ako si Kulitis gaya ng haka-haka ng ibang blogger friends ko. Hindi ko siya kilala at hindi ko alam kung sino siya. Pramis!

Minsan napadpad ako sa lugar na Puerto Galera. Sa wakas nabigyan ng pagkakataon na makita ko siya at makilala. Kaya pala di na nag-uupdate ng podcast itong si Kulitis ehh naging bangkero pala siya. LOL. 

Ayaw niyo maniwala?

Heto ang ebedensiya....


Kaso di ko pa rin siya nakita sa bangka. Mailap lang talaga siya. Hahaha.

Peace to you Kulitis kung mababasa mo ito. Mag podcast ka na. Madami nang bagong kwento sa blog ko. LOL.

Ciao!
↧
↧

Thankful and Blessed

April 23, 2013, 6:37 pm
$
0
0
Hindi ako mahilig sa mga surprises. Ayaw ko ng sinosurprise ako kasi hindi rin naman ako mahilig mag surprise. Well may one point sa buhay ko na sinorpresa ko ang isang tao, pero sa huli ako ang na surprise ng bonggang-bongga. #nakakabadtrip #BrokenHearted #WasakAngPusoNiLastimak

Pero sadyang mapaglaro ang kapalaran at ang buhay ng tao ay parang isang gulong na umiikot (paki connect na lang!) Minsan kasi sinosurprise tayo ni Lord, lalo na kapag medyo siguro gusto niya na i-shake yung buhay natin ng kunti para magkaroon ng thrill at excitement.

Gaya na lamang ng trabaho ko. For the past three years, masyadong magulo na ang nakalista na mga company name sa resume ko, if not mahaba. Marami kasing offer sa akin (Lol... partly true). Bakit nga ba? Dahil na rin siguro ay palipat lipat ako ng pinapasukan at hindi ako kontento sa mga ginagawa ko. Aaminin ko madali ako ma bored sa isang bagay o trabaho lalo na kung routinary na ito plus dagdagan pa na mga taong nasa paligid mo na walang ginawa kundi inisin at gawing misirable ang buhay mo... (bato bato sa langit, ang matamaan..tanga!).

Seriously, masyado akong mainipin. Marahil na din siguro dahil hindi ko pa din nakukuha yung hinahanap ko sa isang trabaho. Ano yun? Di ko alam. Hinahanap ko pa nga diba? Haha

Well, sa totoo lang masaya naman ako sa mga napasukan kung company. Masaya kasama ang mga taong nakasalamuha ko na eventually naging kaibigan ko na rin. Kaso on a personal note, may mga bagay na hinahanap tayo gaya nang simpleng recognition sa ginawa mo trabaho, yung tipong na appreciate yung pagpasok mo sa work kahit doubleshift ka pa at kahit wala kang kain at tulog at ligo magawa mo lang nang maayos ang trabaho mo. Yung tipong nabibigyan ng karapatang bayad (lol) ang paghihirap na ginawa mo. Ganun naman talaga diba? Kaya nga tayo nagtatrabaho para may pera tayo. Sabihin na nating mukhang pera pakinggan ang sinabi ko pero dapat lang naman yun.

Pero hindi ito rant about sa work ko kundi pasasalamat sa biyayang pinagkaloob ni Lord. Inspite and despite of my own selfish decision, he still make all things beautiful and workable for me. Ganun siguro talaga magmahal si Lord. Right now, normal na ang buhay ko as in normal ang working hours ko. Na miss ko din kaya ang mag work sa umaga. Its been, I think, 5 years or more na ako nagwowork sa gabi. Gaya ayun! Haggardo Versoza ang itsura ko since then. Hahaha.

Anyways, Thank God for every blessings.

Ciao!


Need to start working na. #modelemployee
↧

Update-update din pag may time

May 19, 2013, 5:49 pm
$
0
0
Andaming update na nangyayari sa mundo, blog ko na lang ang wala pa.

May mga naihalal na pala na mga bagong Senador.

Patay na pala si Bella Flores.

Bumisit pala si Sarah Jessica Parker sa Pinas at nag ribbon cutting sa SM Aura.

Hiwalay na pala si Ai Ai Delas Alas at ang kanyang bagong asawa. Akalain mo yung kakakasal lang last month hiwalay agad?

Ang daming update sa mundo. Blog ko na lang ang wala pa.

Loser.

Ipagpaumanhin niyo po sa hindi ko pag update sa blog na ito. Naging busy lang po sa trabaho at mga bagay na kailangan bigyan ng pansin. Mahalagi sa akin ang blog na ito. Kaya kahit na busy ako sa buhay ko eh bumibisita pa din ako dito. At nagbobloghop din ako, di nga lang halata. UNA, dahil sa opisina ako ng boblog at naka block ang mga blog dito lalo na pag hindi naka dot com (haha..racist kasi IT namin dot com lang ang pwede bukas..joke!). PANGALAWA, pag nagplano ako mag blog sa bahay nakakatulugan ko na lang ang laptop nang hindi ko namalayan. Pagising ko , ayun umaga na. Kaya ipagpatawad niyo na po.

Dahil maraming update ang nangyayari sa mundo. Heto at mag update din ako sa buhay ko. Hindi lang ang mga sikat ang kailangan mag update. Hindi lang ang mga nasa telebisyon ang kailangan man update. Hindi rin ibig sabihin na dahil hindi ako sikat eh hindi ko na kailangan mag update. Kailangan ko mag update para sa mga taong nagmamahal sa akin at mahalaga sa akin at pinahahalagahan ko.

You deserve an update.

So ano nga ba ang bago sa akin?

Sa nakalipas na isang buwan ay heto ang mga nangyari sa buhay ko, sa harap at likod ng kamera.
  • May bago na akong work. Oo tama ang nabasa mo! may bago na ULIT akong work. Morning shift, 8AM-5PM, Bonifacio Global City. Astig diba? Goodbye BPO muna ako. Goodbye nightshift na din. Sana magtuloy-tuloy. At sana magtagal ako. Alam niyo na medyo may pagkainipin ako.
  • Bati na kami ng Bestfriend ko. Sa hindi nakakaalam may kunting pinagdaanan kami ng Bestfriend ko, pero ok na kami ngayon. Nag-uusap. Nagkakatext. Nagkikita paminsan-minsan. At least improving and were working things out.
  • Since sa Bonifacio Global City na ako nagwowork. Ayun new environment lang.
  • Araw at gabi ko nang binubuno ang traffic sa EDSA.
  • Nakaka experience na din ako ng walang work kapag holiday sa Pinas. Yehbah! Hahaha
  • ADJUSTMENT PERIOD. Dumaraan din sa adjustment period ang buhay ko. Mula pang gabing work hanggang sa pang umaga eh medyo nagkakaroon ako ng sleeping disorder. Pero ok na naman ako ngayon. Naka adjust na rin. Nahihirapan sa work - Tsek! Pero nakaya ko. I Survived! (Kwento ko na lang next time).
Sa mga nangyayari sa mundo at sa buhay ko recently, nagpapasalamat pa din ako sa mga taong patuloy na naniniwala sa akin at sa kakayahan ko. Sa pamilya ko na walang sawang nagdarasal sa kaligtasan ko at sa kalusugan ko. Sa mga taong nagmamahala sa akin...SALAMAT!

Promise po na maguupdate na ako ng blog (Sana mapanindigan ko). Baka kasi bawiin ang nagbabayad ng domain na ito. Hahaha. Sayang naman kung mawala.

Thank God and God bless everyone.

Keep blogging!
↧

Jesus Take The Wheel

June 18, 2013, 12:48 am
$
0
0
Habang nasa byahe ako kaninang umaga papuntang work, bahagyang uminit ang ulo ko dahil sa sobrang traffic ng kalsadang dinadaanan ko. Halos dalawang oras ang byahe ko papasok sa work na kung tutuusin ay nasa 30 minutes lang ang byahe. Pero kaninang umaga, kakaiba! Hindi ko alam kung anong meron pero sobrang traffic talaga.

Isang oras na ang nakalipas sa byahe eh medyo nagagalit na ang ibang pasahero na kasabayan ko. Pati ang driver mismo ng jeep ay galit na din. Pinipigilan kung magalit kasi kapag nagalit ako, alam ko na buong araw na akong galit. Kaya hanggat maari ay ayaw kung magalit. Sinuot ko ang earpiece at nagpatugtog na lang para kalmado pa rin ako.

Music play....

Akmang-akma ang musika na napakinggan ko... "Jesus Take the Wheel" ni Carrie Underwood.

Naisip ko na sana si Jesus na lang ang nasa manibela, Im sure mabilis ang byahe namin ng walang problema. Habang paulit ulit kung pinakikinggan ang musika ay mag dadalawang oras na ako sa byahe. Isipin niyo Makati papuntang The Fort, almost two hours na. Medyo hindi na kinaya at mainit na ulo ko. Naisip ko na sana bilisan ni Manong driver ang pagmaneho para umabot kami sa distinasyon namin.

After almost two hours, nakarating ako sa Guadalupe kung saan sasakay pa ako ng isang jeep papuntang The Fort/Market Market. Medyo naiinis na ako sa mga oras na to. Late na nga ako, mainit pa, madaming tao, at badtrip puno ang mga jeep.

Nang makasakay ako ng jeep pa Market2x ay nag wish ako na sana matulin ang pag maneho ng driver. Ngunit nabigo ako dahil mabagal pa sa pagong ang byahe namin. Inis na inis na ako. Nakikita ko ang ibang jeep na humaharorot na sa pagmamaneho, pero ang driver namin na medyo sumisingkit na sa mata dahil siguro malabo na ang paningin ay parang antok lang kung magmaneho.

Sa kaloob looban ko ay gustong gusto ko na mabilis ang pagbyahe namin para makarating agad sa trabaho. Peor bigo talaga.

Inis na ako. Nagmumura na ang kalooban ko nang bigla isang pagsabog ang aking narinig.

Boom!

Bumangga ang jeep na humaharorot sa isa pang jeep na kasalubong nito.

Natulala ako. Para akong yelo na natutunaw sa kinauupuan ko. Hindi ko alam ang gagawin. Kitang kita ko ang pagbangga ng dalawang jeep. Malakas ang impact. Nakakagimbal.

Habang patuloy kami sa byahe ay naisip ko ang music na pinapakinggan ko... "Jesus Take The Wheel".

Nanalangin ako at nagpasalamat dahil sa kahit na ginusto ko na mabilis ang takbo ng jeep na sinkayan ko ay hindi parin hinayaan ng Panginoon na mangyari sa amin ang banggaan. Nanalangin ako na sana walang masamang nangyari sa mga pasahero ng jeep na nabangga.

Prayer really covers us from harm, it keeps us away from any danger. All things work together for good to those who believe.

Thank God I'm safe.

↧
Viewing all 51 articles
Browse latest View live
Search